IN OBITVM
PIIS ET CORDATIS
OMNIBVS LVCTVOSVM
REVERENDI ET CLARISSI-
mi viri, inſigni pietate, excellenti Doctri-
nâ, virtute, & Dignitate præ-
ſtantißimi,
Dn. M. WOLFGANGI AMLINGI,
Eccleſiæ Serveſtanæ paſtoris, vicinarum
Inſpectoris digniſſimi, S. S. Theologiæ
in Illuſtri Gymnaſio Serveſtano Profeſſo-
ris fideliſſimi, veritatisq́; cœleſtis
Patroni, inprimis ſtrenui, &c.
qvi in vera ac constanti FILII DEI
confeſſione & invocatione ærumnoſam mortalita-
tatem cum beata immortalitate placidiſſimè
A. D. XV. Kal. Junii commutavit,
MONIMENTA,
SCRIPTA AB AMICIS ET VIRIS
CLARISSIMIS.
Anno m. dc. vi.
K
CHR. SER. SAC.
LECTOR QVISQVIS ES CAND, BENEV.
ADVERTE SIS PAVLVLVM ET DISCE.
WOLFGANGVS AMLINGVS
MVNERST. FRANC. OPID. ORIVND.
POSTQVAM VARIAS PATRIA OB PVRIOREM AGNITÆ VERIT.
CONFESS. MISERE AFFLICTA MVLTIS A PUERO ANNIS
EXP ERT. ESSET ANGVSTIAS, AD HANC TANDEM
DIV. MON. CONFVGIENS VRBEM,
PRIMVM QVIDEM SCHOLAE AD D. BARTH. RECT. DILIG. DIGNISS.
DEIN ECCL. HVIVS VERVS AC FIDVS EPISCOP.
MOX ETIAM VICINARVM ANTIST. VIGILANT.
INSVPER THEOL. IN ILL. GYMN. PROF. P. DESIGN.
FIDEI AC SEDVLIT. SVÆ
SPECIMINA POSTERIS RELIQVIT MIN. INTERITVRA:
QVEM
PIETAS SINCERA, EXCELLENS DOCTRINA, HVMILITAS INSIGNIS,
IN DOCENDO DEXTERITAS ADMIRANDA, ATQ IN TOLE-
RANDIS PRO COMMISSI GREGIS INCREMENTO LA-
BORIB. INVICTA MAGNANIMITAS
CELEBERR. QUIBUSQUE VERBI DIV. PRÆCONIB,
HAUD INFERIOREM,
DOMESTICIS PARITER ATQUE EXTERIS
CARISSIMUM,
NEC INFIMIS SOLUM, SED ET SUMMIS
[SINGVL. ECCL. NOST. ORNAM. IPSVM NVNCVPANTIBVS.]
FECERUNT:
FRACTA TANDEM, SEV MATVRESCENTIS AETATIS MOLE
SEV CVRARVM LABORVMQ. VI, CORPVSCVLI OECONOMIA,
HVMANISQ. ADEO PRAESIDIIS NE QVIDQVAM AD-
HIBITIS, ANIMO CERTA MELIORIS VITAE
FIDVCIA ERECTO TOTVS IN EVM
QVI VITA NOSTRA EST ET LONGIT. DIER.
NOSTR. CONVERSVS
MORTALIT. HVIVSCE VINCVLIS SOLVTVS AD
COELESTE BRABEVTERIVM
TALENTI FELICITER LOCATI PRAEM. RECEPTVRVS
AMPLISS. LAET. COMMIGRAT
A. S. M D C VI. M. MAI. D. XIIX.
B. A. LXIV. M. II. D. XVI.
AGE LECTOR, SI QVOD TE VOLEBB. DIDICISTI,
BENE HABE, ET, QVO TVA TE RES VOCAT,
A B I.
EPIGRAMMA
Ad Dominum Amlingvm
conſocerum.
Nostra age cur lacrumis nunc ora rigãtur obortis?
Cur tua planguntur funera cum gemitu?
Scilicet ardenti veræ pietatis amore
Feciſti, foret ut mollis ad aſtra gradus.
Dum populo puris ex fontibus Iſraëlis
Commonſtras veræ ritè ſalutis iter.
Dum ſcriptis ſolidis & voce coarguis illos,
Qui nova monſtrosâ dogmata voce ſerunt.
Frendebant quidem vbiqve lupi, ſed ſpernere novit
Mundi odium, Chriſti, pectus, amore calens.
Cæptis ſucceſſus Chriſtus dedit ipſe ſecundos,
Scilicet hæc eius, non tua cauſa fuit.
Ergo fata tua haud lacrumis ploranda: beatis
Per mortem, ad ſedes ſemita facta tibi eſt.
Sed tamen his liceat proprium lugere dolorem,
Et pater & paſtor quîs venerandus eras.
Et mihi conſoceri ſit fas hoc carmine mortem
Deflere, ut ſalua mî pietate licet:
Attamen in noſtro capimus ſolatia luctu,
Ad ſortem quoties flectimus ora tuam.
Te pia poſteritas celebrabit, fama per orbem eſt
Didita Chriſticolis: ſpiritus aſtra tenet.
Salue ô ſancta anima, & meliori ſede recepta,
Quantillum Amlingi eſt, quod Libitina tenet?
Reinerus Bachoffius Echtius ſenior.
IN OBI-
IN OBITVM M. VVOLFG AN-
gi Amlingi Theologi præſtantißimi.
Qvantvm alios inter cœli, nitidiſſimus, ignes
Phoſphorus, Oceano ſurgens, vel Sole cadente
Devexo propior iam factus Veſper Olympo
Emicat, & pulcro ſolatur lumine noctem:
Tantum omnes Serveſta tuos, (ſua gloria cuique
Integra ſit, maneatque precor) ſuperaſſe miniſtros
Amlingvm fateor, mecumque fateberis ipſa
Non oblita tui officii, dum vita ſuperſtes
Ipſi erat, & vires dabat invidioſa ſenectus.
Nam ſive ætatem ſpectes, ſive arte Magiſtrum
Multiplici inſignem, & pietatis numine plenum,
Non puto te reperire parem, & cui dixeris: Hic eſt
Qui patriæ inflictum vulnus ſanaverit, & qui
Felici lapſas res inſtauraverit orſu.
Ergo obitum illius iuſtè fles, iuſtaque ſolvis
(Heu quantas inter lacrymas iuvenumque ſenumque)
Venturis animum memorem teſtantia ſeclis.
Credo equidem, Amlingo moriẽte, vel Albidos
Inviſas ipſi (nunc ut ſunt tempora) fatum (undas
Hoc Serveſta tuum miſeratas, iura ſororum
Dura nimis, vitæ quæ ſtamina pollice ducunt
Impreſſo, verbis non mollibus incuſaſſe.
Nam plus mentis habent, quandoq; carentia mente,
Quàm qui mente valent (dicenti ignoſcite verum)
At ficta pietate tegunt, quîs pectora ſemper
Irarum flammis odiiſque aſperrima, turgent.
Horum acres morſus, & acerbæ ſpicula linguę,
Probra, minæ, diræ, ſannæ, chartæque dicaces,
Quîs te olim iunctis petierunt viribus, haud te
Nunc ultra tangent: ſupera quia ſede receptus
K 3Deſpicis
Deſpicis humanas furias, & fulminis iras
Bruti, rerum inopes ut ſunt, lætuſque tuorum
Expectas, optata diu tibi, digna laborum
Præmia, dum repetat ſua ſpiritus oſſa ſepulcro
Excita, & patriæ, Chriſto præeunte, reponat.
Interea, hoc, Serveſta tuum ſolabere luctum,
Quòd latus ad dextrum Patris conſidere iuſſus
Chriſtus, ouile ſuum, nullo unquam deſerit ævo,
Vt quandoque graves annis curiſque magiſtros
Evocat, & vacuum paſtore relinquit ovile,
Nam qui ſuccedant pugnæ, gravibuſque periclis
Obiectent caput, & vigiles ceu voce moloſſi
Triſte lupum infirmis depellere ſepibus auſint,
Semper habet, multaque ſui vi Flaminis actos
Inſtructoſque aliis donis, quibus indiget ordo hic
Imperii ipſe ſui vt fines, extendat, in omnes
Diviſas vario per mundum ſanguine gentes
Promiſſi memor, ætherea demittit ab arce.
Heu quanta hæc, coniuncta Deo, gerit inclyta virtus,
Etſi fictilibus lateat concredita vaſis?
Diſpereant, qui non hoc ſub ductore, relictis
Delitijs mundi, ſeſe exhortantur in arma,
Proque ovibus, vitæ immemores proprięque ſalutis
Oppetere haud dubitant per triſtia vulnera mortem.
Nam non pugnanti nulla eſt promiſſa corona,
Nullus honos, laus nulla, & gloria nulla, feruntur
Omnia quandoquidem lethææ immerſa paludi;
Præter, quæ æterna Chriſti ſtant firma, ſalute.
Sed nunc, ſancte ſenex ſalve, ſalve addite ſanctis
Cœlitibus, ſalve æternùm, æternúmque valeto.
Henricus Maius Sangerhuſanus S. Theologiæ Doctor: &
Eccleſiaſtiei ſenatus qui eſt Heidelbergæ, aſſeſſor.
EPIGRAMMA παραμυϑικόν.
VSQVE adeo mors ſæva tibi conceſſa nocendi
Copia! & in tantum ſpicula promta decus!
Quo non major erat patriæ modò gloria vivo,
Anguſto clauſum pulvere terra premit!
Verùm ea fatorum lex eſt, vitarier ulli,
Quotquot in hoc degunt orbe, negata virûm.
Nil valet hîc virtus, robur, ſapientia, nomen,
Nil pietas, nec opes, nil medicina valet.
Quin ea, vaticino Rege atteſtante, furoris
Divini vis eſt? quiſque ita procidimus.
Quiſque ita procidimus; celeri advolat impete letum.
Haud tamen, in Domino qui cadit, ille cadit.
At tu, clara viri proles, compeſcito luctum,
Neu tundat nimio corda dolore dolor.
Sint ploranda licet, non deploranda piorum
Fata: optare bonis ne videare malum.
Quis, precor, hoſtilem geſtans niſi pectore mentem,
Inſcriptum cœlis quis premat invidia?
Aſpice, ſpem ſegetis facturum ſemine granum
Spem ſegetis nullam, ni moriatur, alit.
Nec non mortalem exſutus cum corpore labem,
Cœleſtes poterit quiſquam habitare domos.
Da meminiſſe mori: ſic nos prudentia nunquam
Deſeret alma; DEVS, da meminiſſe mori.
Deb. grat. ergò, nec non
in publici luctus ſo-
lamen P.
Nathan Voithus M. D.
IN M. VVOLFGANGI AM-
LINGI OBITVM.
QVOD Libyæ quondam ſanctus fuit Auguſtinus,
Inſubribuſque ſuis quod pius Ambroſius;
Hoc & Anhaltinis Amlingus: cum Faber ille
(Teutonici labes fœda pudorque ſoli)
Omnia mirifico turbaret dogmate, cuius
Optem vel nomen flebile poſſe tegi:
Reſtitit hic ſolus, caſtis & depulit aris,
Quodcunque è Tuſcis noverat eſſe ſacris.
Artolatriam animis, templis jdola removit:
Sic veræ redijt relligionis honos.
Gratia tota dei fuit hæc, hoc uſa miniſtro,
Cui parem vt in venias, Aſcanis ora, precor.
ALIVD.
Κάτϑανεν Ἀμλίγγος, πρὸ δὲ τούτου κάτϑανεν ΧΑΛΚΕΥΣ,
Δόξης εὖ οὐκ ἴσης, ἔλλαχον ἀμφότεροι.
Ψεύδεος οὕτος εἴην πρόμαχος, καὶ τοῖος ἀκοῦει,
Κεῖνος εὖ οὐρανίης ἕρκος ἐτητυμίης.
M. Simo Stenius. L.
EPITAPHIVM
REVERENDI ET CLARISS. VIRI, Dn. M.
Wolfgangi Amlingi. &c.
οὗ μνήμη ἐν εὐλογίᾳ.
Evodivm fama eſt Amlingvm morte perem-
Auribus aſt ſurdis fabula vana meis. (tum:
Nam qui linguarum gladijs tam ſæpè petitus,
Omnibus eliſis ictibus, haud perijt,
Nec
Nec morte interijt: ſed fractus membralabore,
Exuvijs poſitis, vivus ad aſtra abijt.
Illic te gaudet ſocio, divine Melanchthon,
Quem linguâ expreſſit, quem retulit calamo.
Teſtes Sorabûm ſchola, teſtes fama, per omnes
Didita quæ & clarent ſcripta diſerta plagas.
Parce quieſcentis manes arrodere livor;
Ille tuam rabiem deſpicit aſtra ſuper.
M. Iohannes Theopoldus.
ϖροσφώνησις AD DN. AMLINGI
MANES.
SIC igitur, Wolfgange, jaces, chariſſime fra-
Amlinge!! ó animi pars bene magna mei. (ter
Francia nos junxit, ſtudiorum junxit & ardor
Naumburgi, & Ienæ ad curva fluenta Salæ.
Pòſt, ſocios voluit quoque nos Serveſta laborum.
In veteri, inque nova, luſtra per octo ſchola.
Tu quid præſtiteris, norunt occaſus & ortus,
Poſteritas grates & tibi grata canet.
Vnica te movit virtus, & gloria Chriſti,
Pro qua promtus eras ferre pericla, necem.
Vna ſalus nobis, & erat commune periclum:
Vtque tibi Ionathan, ſic mihi David eras.
Ergo, te fatis functo, mihi pectora languent,
Dimidium cordis ſentio abeſſe mei,
Angelica & donec de cœlo buccina clangat,
Te veniente die, te fugiente gemam.
Tum verò æternum nos copula junget in ævum,
Expers quæ mortis, neſcia finis erit.
Interea ſalve, frater ſua viſſime, in omne
Et tempus nobis comme morande vale.
M. Balthaſar Kisvvetter.
LEPI-
EPITAPHIVM CLARISSIMI,
ET OPTIME DE ECCLESIA CHRI-
STI MERITI, VIRI,
M. GEORGII CORNARII, PASTORIS
Hamelbvrgensis &c. intimi. à Pveris
vſque in Senectam, ſui & Amlingi amici,
qui placidè in Domino obijt
Anno M. DC. III.
Scriptum à
M. Balthaſare Kiſvvetter.
TV quoque nos frater lacrymoſa in valle relinquis,
Quo mihi vix unquam carior alter erat?
Heu te præripiunt fata, aſpera fata, Georgi,
Debebas fatum qui ſuperare meum.
Francia nobiſcum te nunc Eccleſia luget,
Cuius eras Lumen, præcipuumque decus.
Cultor honeſtatis, meritis gravis, ore diſertus:
Nemine vel Zelo, vel pietate minor.
Ex facie tibi lucebat Candoris imago,
Verus amor patriæ, verus amorque Dei.
Virtutis typus, exemplum gravitatis avitæ,
Nemo, de te, quod jure queratur, habet.
Dignus eras, longos ſuperes qui Neſtoris annos,
Dignior aſt, cuius ſpiritus aſtra colat.
EPITAPHIVM
Dn. M. AMLINGI.
INGENIO magnus, multis virtuibus auctus,
Doctrina clarus, relligone, fide, (amling,
Wolfgangvs, parva hac urna modò conditur
In terpres ſancti dogmatis eximius.
Fran-
Francia quem genuit, fecit quem Iena Magiſtrum,
Qui Servestana Doctor in urbe fuit.
Ascaniis Dominis charus gratuſque Iehova
Ob ſtudium veræ relligionis erat.
Admirata ſimul ſtudiumque pioſque labores,
Hunc agnoverunt templa ſcholæque Patrem.
Quàm fuerit Veri conſtans patronus, abundè
Et docuit cathedra & ſcripta relicta docent.
Præcipuè nobis victoria monſtrat Anhalta,
Quam legiſſe ſatis nemo ſuperque poteſt.
Illa huius pulcro decorabunt carmine tumbam,
Et ſparget flores candidulos Pietas.
Inque hac doctrina nunc victor ovante triumphat
Amlingvs, cœtu, quem tenet aula poli.
Tempus adeſt, Christvs victores cogit in unum,
Expleat ut numeris magna trophæa ſuis.
Johan. Sagittarius Mod. D.
ELEGIA FVNEBRIS.
Siccine Parca tenes parcentis nomen & omen!
Ah nimis ex falſo nunc tibi nomen ineſt!
Túne maligna ſecas Amlingo ſtamina vitæ,
Neſtora qui ſæclis vincere dignus erat!
Non eſt fatales fas exorare ſorores;
Quo ſtatuêre die, ſtamina cuique legunt.
Fle Pietas, lugéque Fides, & plangite Muſę:
Ah jacet Amlingvs veſter honos & amor.
Francia naſcenti dedit ortum, clara Lyæo,
Marte potens, Muſis fida, Fidéque gravis.
Eximiæ doctas Sophiæ artes calluit omnes,
Plenáque Caſtaliis proluit oravadis.
L 2Evepie
Evepie poliit linguam Peithóque diſertam,
Seu Graio libuit, ſeu Latio ore loqui.
Artibus exculto titulum laudemq; Magiſtri
Vrbs dedit, à vino nomen adepta ſuum.
Frena ſcholæ primùm Soraborum rexit in vrbe,
Et ſtudii, & ſcripti dexter in omne genus.
Pegaſei pueros fontis deduxit ad vndas,
Providus ingeniis duxque comeſque bonis.
Inde gravem vitâ fugiens de cælibe Legem,
Quam Latiâ ſanxit Fur, Latro, Mœchus humo:
In patriâ thalami jungit ſibi lege puellam:
Caſta volunt caſta Numina mente coli.
Maſculâ & hunc thalamum donauit prole Jehova:
Quippe ſui generis firma columna mares.
Salvifici hinc ſparſit cœleſtia ſemina verbi,
Per quæ mortales viuida turba ſumus.
Et ſacrata Dei profitens Oracula vates,
Edocuit verâ cœlica verba fide.
Dumq́; Chimaera Syri Suevo ore loquuta Jacobi,
Quod ſedet in cœlo, Corpvs vbique locat,
Doctrinæque abolet Corpus, populisque cadaver
Subſtituit, pulſis vique dolóque piis:
Hic contrà movet arma ſacræ non immemor artis,
Veridicóque trucem reprimit ore Feram.
Cogere nanque vagas res doctæ indagine mentis,
Falſaque texta probè ſoluere gnarus erat.
Et monumenta Patrum verſârat nocte diéque,
Ac animo memori reddere promtus erat.
Quin dum deducens priſco genus Ascane Princeps
Sacra quisquilias eiicit æde Papæ:
Relligionis opus purgari à ſorde relictâ
Inſtat, & officium, quâ decet arte, colit.
Proque
Proque idololatris (miſerum) fera bella gerentes,
Et ſtylo & intrepida voce ſubinde premit.
Vtque fremat Mundus, ſatanasque ardeſcat in iras,
Cauſſa Dei tandem vicit, agente Deo.
Nec Curios ſimulans, & Bacchanalia vivens,
Exemplum ſtuduit Præſulis eſſe boni.
Nec virtutum vmbras, ſed vivum exemplar habebat,
Corda Sacro Flatu templa regente ſua.
Terque quaterque fuit quinquennis Olympias acta,
Dum docuit pura Chriſtida mente fidem.
Et tribus atque decem luſtris cum laude peractis,
Heu ſenis invalidus corpora languor habet.
O quàm vota dabat languens ardentia Jovae,
Staret honos Chriſto, Chriſticolisque Salus!
Stat cuncta in populo Paſtoris cura fidelis,
Qui Christvm officiis & pietate colit.
Quámque volente Deo, votis optabat anhelis
Diſſolvi, & clarâ cernere luce Deum!
Nil præter Christvm Amlingvs, quod ſciret, habe-
Christvs erat votũ, ſermoq́; Christvs erat. (bat;
Senſibus integris & mente ſalubria fudit
Verba, animam donec flauit ab ore piam.
Felix, qui vitam claudit tam fine beato:
Fine pio vita clauditur acta piè.
Heu! quantum Ascaniae Doctorem perditis vrbes!
Chriſticolæ lumen! Pieridesque decus!
Non levis, ô homines, rectè eſt jactura docentum:
Triſtia vos ſemper fata manere monet.
Cernitis, vt toto Mars ſæuiat impius Orbe:
Cernitis, vt verum nomina magna premant.
Ille quidem vitæſatur, anniſque obſitus actis,
Parta piis Christi ſanguine regna tenet:
L 3Sed
Sed quàm cordolium deſideriumque relinquit
Triſte ſui, Ascanii quos habet ora, piis!
Felix Amlingi, qui tanto in turbine rerum,
Tamque fremente minis triſtibus Orbe, jaces!
Nulla ſalus terræ: Superam te poſcimus æthram:
Plena malis terra eſt, æthráq, plena bonis.
Nunc tibi parta quies; nunc Christi ora ore tueris:
Nunc tibi noſſe fide cuncta vidente datur.
Nos monumenta levant fidam teſtantia mentem:
Sacra vetuſtatem quę monumenta ferent.
Et dum ſtat Pietas, ſtatque inſuperabile Verum,
Materiam grato laudis in orbe dabunt.
Fæda mihi venient obliuia nominis antè,
Quàm meritis pereat gratia digna tuis.
Nam quod Pegaſidum tracto ſacra in Ascanis orâ,
Principis à dono muneris omne tui eſt.
Vivit & in Nato patrię ſolertia mentis,
Cui datus eſt Themidos ſummus in arte gradus.
Vivit: & vt viuat Phœbi Themidoſque ſacerdos,
Det Deus huic Pylij vivere ſæcla Ducis.
Nos alias hinc ad lacrumas fata horrida ſervant:
Dura licet ſolâ vincere fata fide.
Quicquid erit, ſuperanda piis ſors cuncta precando
Non ſua membra Deo deſeret orba ſatus. (eſt:
O ſalve Amlingi Divis adſcite, Deique
Diſcens à Nato non tibi nota vale.
M. Iohannes Fertſchius, ludi litterarii
apud Bernburgenſ. Rector.
PLA-
PLATO.
ὅτταν τὸ ϑεῖον κόσμου ἀεὶ κρατοῦν
ποιῆσαι ἐσϑλῶς φρονοῦντας, δημόσιον ϑέλῃ
ὀρϑῶ φρονοῦντας, καὶ κρατίστους,
εὐσεβίῃ παρέχει τότ' ἄνδρας.
ὅτταν δὲ μέλλῃ δημόσιον κακοῦς
ποιῆσαι αἰνῶς ἔνδικον ὄμμ' ἔχον,
τούτῳ ἀρίστος, εὐ φρονοῦντας,
εὐλαβέας τε ἀφεῖλεν ἄνδρας.
Idem.
Μελέται Ἰωάννου τοῦ ἀρκτείου, εἰς
τὸν νόσον καὶ τὸν ϑάνατον οὗ αἰδεσιμωτάτου ποιμένος καὶ ἐφό-
ρου τῆστγε ἐκκλησίας, καὶ τοῦ διδασκαλείου ἐπιφα-
νοῦς ἐν τῇ τῶν σοραβῶν πόλει, τῶν ὀλβίω
Αμελίγγου α.τῷ ἀσϑενοῦντι. ψευδοδιδασκαλιῶν παγίδας μόλις ἐξεπεφεύγειν
ᾗσί με Μαρκομανῶν δηρὸν ἔθλιψε γέα,
ἀντὶ λόγων ἀτρεκοῦς ὑγιεινῶν ϑεσπίδο αὐδῆς,
οὓς δεῖξαν μέϑοδοι πᾶσι μελαγχϑόνιαι,
σπουδάζουσά μοι ἐντήκειν ἀπάτῃ τε βίῃτε,
μύϑων δυσσεβέα ψεύδεα μωρολόγων.
τῇ μὲν μυσαχϑῆ τυφλῶν εἴδωλα Παπιστῶν,
καὶ ἱκέτου ἐναγῆ χριστοῦ ἀτημελίαν.
τῇ δὲϑεανϑρώπου ἤτοι ϑείας ἀπεράντου
ἄρνησιν φύσεως, ἤε τοι ἀνδρομέης.
πρὸς τούτοις στυγερὸν Μανιχαίων στωϊκὸν οἶστρον,
σύντ' ἐνϑουσιάσει, Αντινόμων μανίαν. τούτων οῧν ῥυσϑείς πειρασμῶν χριστοῦ ἀρήξει,
καὶ ἄφοβον διάγων ἐνθάδε νυνὶ βίον, εὐφρο-
εὐφροσύνης ἐπέβην, καὶ μοι ἠγάλλετο θυμὸς,
ἀσκελὲς Αμλίγγου ῥήματα δῖα κλύειν.
καὶ κλύον, ὡς ὀρϑοῦ στάϑμην μόνα ϑέσφατ' ἐπέγνω,
εἰν ἁγίαις ὄντως δῆτάγ ἐνόντα γραφαῖς.
καὶ τὴν δ' ἀτρεκίην ὀρθῶς λόγῳ ἴδμονι τέμνων,
ἀλλοτρίαις γνώμαις μηδένα λεῖπε τόπον.
καὶ βδελυρῶν τρανῶς ἤλεγξε μιάσματα γλωσσῶν,
ἃς καὶ ἐνεῖκαί μοι δεινὸν ἔειπα κόπον.
Τῶν δὲ ὁμοψήφων ὑπερεῖδεν σφάλματ', ἀληϑὲς
μέν τοι ὅπου ἔχρην ἔμφρονι βάζε λόγῳ.
οὐδενὶς ὀρϑόφρονος μωμήσατο λέξιν ἀλαζὼν,
τῇ δὲ Μελαγχϑονίῃ χρήσατο πλεῖστα φράσει.
ἐν δημηγορίαις ἐκφράζων ἔνϑεα ῥητὰ,
ϑαυμαστῶς ἀφελεῖ ὡς λογῳ εἷλε φρένας.
εἰνὶ δὲ γυμνασιῳ, ὡς εἰκὸς, δεξιότητι
δείκνυεν ἐλλόγίμῳ πάντα διὰ βραχέων
ἐξελϑὼν δ' ὀπαδόντε λαβών με τὴν ἀκροατὴν οὗ,
ἐν τῷ ὁμοστιχέειν χρήσιμα πολλὰ λέγεν.
καὶ ἀγαϑή μοι ἐλπὶς ἔην τούτου ἀπολαύειν
καιροῦ ἐς μακρὰν ϑευφροσύνης γε χάριν. Νῦν δ' ὄμοι τὴν φῶτα νόσος κατεμάρψατο λυγρὴ,
οὔτε σαφέσγ', εἰ μὶν τ' ἀσϑενὲς αὖτι λιπεῖ.
Τύνηδ' ὦ ἵλεως ἀπόβλεψον χριστὲ πρὸς ἡμᾶς
ἠδὲ βοήϑησον ποιμένι ἡμετέρῳ.
ᾧ μὲν δυστήνου ἀναλῦσαι ἐκ βιότοιο,
παρά σοι ἔμεναι χριστὲ ἄμεινον ἔην.
ἐν δὲ τῇ ἐμψύχῳ ἑπιμεῖναι σαρκὶ, δι' ἡμᾶς
μᾶλλον ἀναγκαῖον, μᾶλλον ἔτ' ὠφέλιμον.
γινέσϑω δὲ ϑέλημα σέϑεν, τό νυ αἰὲν ἄριστον,
κἄν δοκέῃ ἡμῖν πολλάκις ἄλλο βροτοῖς.
εὔχομαι οῧν καὶ ἐλπίζω, ἐπὶ πλεῖον ἔσεσϑαι
εἰς ἁγίων χρῆσιν, σῶον ἔκητι ϑεοῦ. αὐτὰρ
αὐτὰρ ὅπη πίπτῃ τὸν όσημ', οὐ μὴ παραδώσω
λήδῃ σπουδαίου φέρτατα ἔργα φίλου.
πρῶτον ὅτ' ἐκ φοβερῆς δουλείης πείσατο τέκνα
ῥῦσαι,τοῦς τε λόγων μοι συνέπραξε πόνους,
ἡνίκα Μαρκομανῶν πειρῶντό τινές μου ἀπαυρᾷν
τήντε ἐτητυμίλην, τήν τε ἐλευϑερίην.
εἶτα δ' ἐν ᾧ διὰ ἐνδόξων σύστησέ με ἀνδρῶν,
φεύγοντ' ἀρχόντων τῆς δὲ ἔρας ὑπάτῳ,
ὥστε ὑπ' Ασκανιῶν πιστῇ πυκινόφρον' ἰωγῇ
ἡγεμόνων διάγειν εὖ ὁσίως τε βίον,
καὶ νῦν Σερβέστης σὺ παισί μου ἔμμεν' ἔνοικον.
Τῶν τ' αὐτῶν μέτοχον ϑεσμοπρεπῶς τελετῶν.
ἔσχατα γενναίως περί μου ὅτ' ἀμύνατο φήμης
πρὸς φϑόνον ἠδὲ κακῶν τάρβος ἐπεσβολιῶν.
καὶ βουλῇ δὲ τανῦν ψήφῳ τ' αὐτοῖο, διδάσκειν
ἐν τῷ γυμνασίῳ μοῖρα ἐμοὶ δέδοται.
Τοὔνεκα σου μνήμην Ἄμλιγγε, καὶ αἴσιμον αἴνου
Τιμὴν μαυρώσαι ἦμαρ ἄν οὐδὲν ἐμοί. β.μετὰ τὸν ϑάνατον αὐτοῦ. ἦν δὴ ἐπευχόμηνος τρυσμοῖς μεγάλοις Ἄμλιγγε,
πλείονας ὄφρα χρόνους ἐν χϑονὶ σῶος ἔοις.
δόξαν δὲ χριστῷ βροτέης σε λύειν κακότητος,
ἠδὲ μετασσῆσαι οὐρανίην ἐς ἔδρην.
σοί μὲν ἐϋπραγίας συγχαίρω, τῷ δὲ ὁμίλῳ
ὅν λείπεις, δείδω μή τι γένοιτο κακὸν.
Τοῦτο δ' ἀποστρέψαι χριστὸς μείναιτε μεθ' ἡμῶν,
σβέννυσϑαί τε φάος μὴ ἐάσαι τὸ ἑόν.
ὥσπερ καὶ σὺ ϑέου πρὸ τελευτῆς, καὶ ἅμ' ὄτρυνες
εἰς ὁμόνοιαν ὄϊς ἐν λογῳ ἀτρεκίης,
οἷον ἂν εἰλικρινεῖ πίστει σφισὶν ἐξεδεδώκεις,
ὄτρηρὸς ϑεράπων αἰὲν ἐτητυμίης. ἐτάφη ἐν τῇ σωτηροπόλει , ἔτει α χ 5. Μαίϊου
μηνὸς ἡμέρᾳ.κα.
Μ MSic
Sic ergo rurſus cymba Chriſti fluctibus
Jactata rectorem gemit nunc (heu!) bonum?
Tot inter æſtus turbulentos æquoris,
Interq́ue cæca tot viæ pericula.
Vix mœſta noſtros fama pennæ verbere
Petivit agros, atque magnum illum virum
Bezam fuiſſe nunciavit: en novus,
En rurſus eheu! jam novus luctus venit.
Namque ille præco dogmatum cœleſtium
Amlingvs, ævi lumen hujus & decus,
Amorq́ue Phœbi, ſolq́ue Anhaltini ſoli:
Amlingvs ille nobilis curſus ſuos
Etiam peregit: en fide plenus pia,
Et mente celſus, ac eundi ad arduos
Tractus Olympi certus, hæc nepotibus
Jam fatur: ô nepotuli dulciſſimi:
Domus beata maximi patris, meis
Domus petita ſæpè votis, me vocat,
Ne gravibus igitur fletibus ſequamini
Avum miſellum: ſed ſubinde imis mea
Suprema verba ſenſibus reponite:
Devm timete corde toto maximum,
Sit clypeus ille veſter, atque in robore
Verbi Jehovæ ſpem locate maximam
Sic dixit ac amata clauſit lumina.
Sic ergo terram linquis & petis polum?
Sic ergo dulces (ah!) nepotes deſeris
Senex beate? ſicne ſpem curtam ſecas?
Parcam ô ſeveram, ô fata nimium ferrea!
Sed parte nunc tui ſuperſtes optimâ
Obis poli limen beatum, & flammeos
Inter miniſtros, atque cunctos cœlites
Nomen Jehovæ laude tollis maximâ:
Jam
Jam parta requies eſt tibi, dum nos graves
Inter dolores & labores anxios,
Interq́ue amaros ſortis ictus vivimus.
O te beatum, cui Jehova providus
Poſt fata vitam cælicam & novam dedit.
Salve ſenex divine & æternùm vale.
M. Iſaac Gregorii.
FINIS.