Anmelden (DTAQ) DWDS     dlexDB     CLARIN-D

Grimm, Jacob; Grimm, Wilhelm: Kinder- und Haus-Märchen. 2. Aufl. Bd. 1. Berlin, 1819.

Bild:
<< vorherige Seite
68.
De Gaudeif un sien Meester.

Jan wull sien Sohn en Handwerk lehren loeten, do gonk Jan in de Kerke un beddet to ussen Herrgott, wat üm wull selig (zuträglich) wöre; do steit de Köster achter dat Altar un seg: "dat Gaudeifen! dat Gaudeifen (gaudieben)!" Do geit Jan wier to sien Sohn: he möst dat Gaudeifen lehren, dat hedde em usse Herrgott segt. Geit he met sienen Sohn un sögt sick enen Mann, de dat Gaudeifen kann: do goht se ene ganze Tied, kummt in so'n graut Wold, do steit so'n klein Hüsken met so'ne olle Frau derin; seg Jan: "wiet ji nig enen Mann, de dat Gaudeifen kann?" "Dat känn ji hier wull lehren, seg de Frau, mien Sohn is en Meester dervon." Do kührt (spricht) he met den Sohn, of he dat Gaudeifen auk recht könne? de Gaudeifs-Meester seg: "ick willt juen Sohn wull lehren, dann kummt övern Johr wier, wann ji dann juen Sohn noch kennt, dann will ick gar kien Lehrgeld hebben, un kenne ji em nig, dann müge ji mi twe hunnert Dahler giewen."

De Vader geit wier noh Hues un de Sohn lehret gut hexen un gaudeifen. Asse dat Johr um is, geit de Vader alle un grient, wu he dat anfangen will, dat he sienen Sohn kennt. Asse he der so geit un grient, do kümmt em so'n klein Männken in de Möte (entgegen) dat seg: "Mann, wat griene ji? ji sind je so bedröft!" "O, seg Jan, ick hebbe meinen Sohn vör en Johr bie en Gaudeifs-Mester vermet, do sede de mig, ick söll övert Johr wier

68.
De Gaudeif un sien Meester.

Jan wull sien Sohn en Handwerk lehren loeten, do gonk Jan in de Kerke un beddet to ussen Herrgott, wat uͤm wull selig (zutraͤglich) woͤre; do steit de Koͤster achter dat Altar un seg: „dat Gaudeifen! dat Gaudeifen (gaudieben)!“ Do geit Jan wier to sien Sohn: he moͤst dat Gaudeifen lehren, dat hedde em usse Herrgott segt. Geit he met sienen Sohn un soͤgt sick enen Mann, de dat Gaudeifen kann: do goht se ene ganze Tied, kummt in so’n graut Wold, do steit so’n klein Huͤsken met so’ne olle Frau derin; seg Jan: „wiet ji nig enen Mann, de dat Gaudeifen kann?“ „Dat kaͤnn ji hier wull lehren, seg de Frau, mien Sohn is en Meester dervon.“ Do kuͤhrt (spricht) he met den Sohn, of he dat Gaudeifen auk recht koͤnne? de Gaudeifs-Meester seg: „ick willt juen Sohn wull lehren, dann kummt oͤvern Johr wier, wann ji dann juen Sohn noch kennt, dann will ick gar kien Lehrgeld hebben, un kenne ji em nig, dann muͤge ji mi twe hunnert Dahler giewen.“

De Vader geit wier noh Hues un de Sohn lehret gut hexen un gaudeifen. Asse dat Johr um is, geit de Vader alle un grient, wu he dat anfangen will, dat he sienen Sohn kennt. Asse he der so geit un grient, do kuͤmmt em so’n klein Maͤnnken in de Moͤte (entgegen) dat seg: „Mann, wat griene ji? ji sind je so bedroͤft!“ „O, seg Jan, ick hebbe meinen Sohn voͤr en Johr bie en Gaudeifs-Mester vermet, do sede de mig, ick soͤll oͤvert Johr wier

<TEI>
  <text>
    <body>
      <pb facs="#f0433" n="369"/>
      <div n="1">
        <head> <hi rendition="#b">68.<lb/>
De Gaudeif un sien Meester.</hi> </head><lb/>
        <p>Jan wull sien Sohn en Handwerk lehren loeten, do gonk Jan in de Kerke un beddet to ussen Herrgott, wat u&#x0364;m wull selig (zutra&#x0364;glich) wo&#x0364;re; do steit de Ko&#x0364;ster achter dat Altar un seg: &#x201E;dat Gaudeifen! dat Gaudeifen (gaudieben)!&#x201C; Do geit Jan wier to sien Sohn: he mo&#x0364;st dat Gaudeifen lehren, dat hedde em usse Herrgott segt. Geit he met sienen Sohn un so&#x0364;gt sick enen Mann, de dat Gaudeifen kann: do goht se ene ganze Tied, kummt in so&#x2019;n graut Wold, do steit so&#x2019;n klein Hu&#x0364;sken met so&#x2019;ne olle Frau derin; seg Jan: &#x201E;wiet ji nig enen Mann, de dat Gaudeifen kann?&#x201C; &#x201E;Dat ka&#x0364;nn ji hier wull lehren, seg de Frau, mien Sohn is en Meester dervon.&#x201C; Do ku&#x0364;hrt (spricht) he met den Sohn, of he dat Gaudeifen auk recht ko&#x0364;nne? de Gaudeifs-Meester seg: &#x201E;ick willt juen Sohn wull lehren, dann kummt o&#x0364;vern Johr wier, wann ji dann juen Sohn noch kennt, dann will ick gar kien Lehrgeld hebben, un kenne ji em nig, dann mu&#x0364;ge ji mi twe hunnert Dahler giewen.&#x201C;</p><lb/>
        <p>De Vader geit wier noh Hues un de Sohn lehret gut hexen un gaudeifen. Asse dat Johr um is, geit de Vader alle un grient, wu he dat anfangen will, dat he sienen Sohn kennt. Asse he der so geit un grient, do ku&#x0364;mmt em so&#x2019;n klein Ma&#x0364;nnken in de Mo&#x0364;te (entgegen) dat seg: &#x201E;Mann, wat griene ji? ji sind je so bedro&#x0364;ft!&#x201C; &#x201E;O, seg Jan, ick hebbe meinen Sohn vo&#x0364;r en Johr bie en Gaudeifs-Mester vermet, do sede de mig, ick so&#x0364;ll o&#x0364;vert Johr wier
</p>
      </div>
    </body>
  </text>
</TEI>
[369/0433] 68. De Gaudeif un sien Meester. Jan wull sien Sohn en Handwerk lehren loeten, do gonk Jan in de Kerke un beddet to ussen Herrgott, wat uͤm wull selig (zutraͤglich) woͤre; do steit de Koͤster achter dat Altar un seg: „dat Gaudeifen! dat Gaudeifen (gaudieben)!“ Do geit Jan wier to sien Sohn: he moͤst dat Gaudeifen lehren, dat hedde em usse Herrgott segt. Geit he met sienen Sohn un soͤgt sick enen Mann, de dat Gaudeifen kann: do goht se ene ganze Tied, kummt in so’n graut Wold, do steit so’n klein Huͤsken met so’ne olle Frau derin; seg Jan: „wiet ji nig enen Mann, de dat Gaudeifen kann?“ „Dat kaͤnn ji hier wull lehren, seg de Frau, mien Sohn is en Meester dervon.“ Do kuͤhrt (spricht) he met den Sohn, of he dat Gaudeifen auk recht koͤnne? de Gaudeifs-Meester seg: „ick willt juen Sohn wull lehren, dann kummt oͤvern Johr wier, wann ji dann juen Sohn noch kennt, dann will ick gar kien Lehrgeld hebben, un kenne ji em nig, dann muͤge ji mi twe hunnert Dahler giewen.“ De Vader geit wier noh Hues un de Sohn lehret gut hexen un gaudeifen. Asse dat Johr um is, geit de Vader alle un grient, wu he dat anfangen will, dat he sienen Sohn kennt. Asse he der so geit un grient, do kuͤmmt em so’n klein Maͤnnken in de Moͤte (entgegen) dat seg: „Mann, wat griene ji? ji sind je so bedroͤft!“ „O, seg Jan, ick hebbe meinen Sohn voͤr en Johr bie en Gaudeifs-Mester vermet, do sede de mig, ick soͤll oͤvert Johr wier

Suche im Werk

Hilfe

Informationen zum Werk

Download dieses Werks

XML (TEI P5) · HTML · Text
TCF (text annotation layer)
TCF (tokenisiert, serialisiert, lemmatisiert, normalisiert)
XML (TEI P5 inkl. att.linguistic)

Metadaten zum Werk

TEI-Header · CMDI · Dublin Core

Ansichten dieser Seite

Voyant Tools ?

Language Resource Switchboard?

Feedback

Sie haben einen Fehler gefunden? Dann können Sie diesen über unsere Qualitätssicherungsplattform DTAQ melden.

Kommentar zur DTA-Ausgabe

Dieses Werk wurde im Rahmen des Moduls DTA-Erweiterungen (DTAE) digitalisiert. Weitere Informationen …

Wikisource: Bereitstellung der Texttranskription und Auszeichnung in Wikisource-Syntax. (2015-05-11T18:40:00Z) Bitte beachten Sie, dass die aktuelle Transkription (und Textauszeichnung) mittlerweile nicht mehr dem Stand zum Zeitpunkt der Übernahme aus Wikisource entsprechen muss.
Bayerische Staatsbibliothek: Bereitstellung der Bilddigitalisate (2015-05-11T18:40:00Z)
Sandra Balck, Benjamin Fiechter: Bearbeitung der digitalen Edition. (2015-06-15T16:12:00Z)

Weitere Informationen:

Anmerkungen zur Transkription:

Zusätzlich zu dieser historischen Ausgabe gibt es in der 2004 von Prof. Hans-Jörg Uther herausgegebenen und im Olms-Verlag erschienenen Ausgabe (ISBN 978-3-487-12545-9) in Bd. 1, S. 7–27 ein aussagekräftiges Vorwort.




Ansicht auf Standard zurückstellen

URL zu diesem Werk: https://www.deutschestextarchiv.de/grimm_maerchen01_1819
URL zu dieser Seite: https://www.deutschestextarchiv.de/grimm_maerchen01_1819/433
Zitationshilfe: Grimm, Jacob; Grimm, Wilhelm: Kinder- und Haus-Märchen. 2. Aufl. Bd. 1. Berlin, 1819, S. 369. In: Deutsches Textarchiv <https://www.deutschestextarchiv.de/grimm_maerchen01_1819/433>, abgerufen am 19.04.2024.