Anmelden (DTAQ) DWDS     dlexDB     CLARIN-D

Spener, Philipp Jakob: Theologische Bedencken. Bd. 3. Halle (Saale), 1702.

Bild:
<< vorherige Seite

ARTIC. I. DISTINCTIO II. SECTIO LIII.
cher arbeit nicht entziehen. Schließlichen denselben in des grundgütigen Got-
tes treue obhut und genaden regierung empfehlende und wünschende/ daß seine
himmlische güte sich seiner noch ferner kräfftiglich als eines gesegneten werck-
zeugs seiner gnade gebrauchen wolle/ verbleibe. etc. 1679.

Considerationes super Epitomen
Ethicae Christianae.

IN genere cogitari posset, an titulus tractationi respondeat, qvando non
universa Ethica, sed pars ejus, quae de virtutibus agit, sola hic tractatur?
An praestet mutare inscriptionem, & Aretologiae vel qvodvis aliud nomen
substituere, an qvod deest supplere praestet, liqvida monstratione, qvod
verum Christianae Ethicae summum bonum sit, & qvae de affectibus aut in
universum potentiis animae rationalis, qvae de principiis humanarum actio-
num, & similibus argumentis scire Ethicum convenit.

c. 1. q. 7. Clarius explicari optarim, qvomodo ut Christianorum virtutes a
gratia producantur, natura & vires animae naturales necessario cessare seu
qviescere debeant: ne ex homine truncum faciamus, & non excludamus
ea, in qvibus gratia naturalibus facultatibus utitur ad operationes suas, sed
ut illae potius objectum operationis sint divinae, qvam ejus causa efficiens.
In ipsa fide intelligit homo & vult, & intelligendo & volendo utitur natura-
libus suis facultatibus, hae tamen non ex suis viribus agunt, nec hoc ex se
intelligunt vel volunt, sed ex operatione, qvae desuper est. Declaratio a-
liqva facile lectori scrupulum potest eximere. Recurrit idem in qvaest. de
fide salvifica.

n. 8. Homini vere credenti datus. Atqvi fides ipsa inter Christianas virtu-
tes numeratur, qvae non datur homini jam credenti, sed is credens per
eam fit.

c. 2. q. 2. In definitione fidei multa egregia & observatu dignissima, sed
ipsam formam fidei clarius exprimi necesse est, qvod consistat in fiducia,
utpote qvod illud est, qvo nos fides justificat, atqve salvos facit. Ita veris-
simum est, fidem nos Christo unire & fide Christum ipsum, non solum a-
liqvam ejus cognitionem, in nobis habitare, imo ipsum non modo ejus
dona nobis divinitus concedi: Sed unio illa & habitatio potius pars est sa-
lutis, in qva salute jam fruimur, qvam ut sit causa instrumentalis. Fiducia
igitur, qvae nititur sola verbi tanta bona offerentis gratia, atqve ita sibi be-
nefieri a Deo simpliciter patitur, est ea fides, qvae nos salvos reddit, &
Christum nobis unit. Vellem etiam diserte imputationis gratiosae fieri
mentionem, qvi enim stultam & impiam vulgi de imputatione nuda, qvae
absqve sanctificatione sit imaginationem, ex animo detestor, & praeterea
scio, praeter imputationem coram judicio divino, accedere veram sancti-

tatem
Tt 2

ARTIC. I. DISTINCTIO II. SECTIO LIII.
cher arbeit nicht entziehen. Schließlichen denſelben in des grundguͤtigen Got-
tes treue obhut und genaden regierung empfehlende und wuͤnſchende/ daß ſeine
himmliſche guͤte ſich ſeiner noch ferner kraͤfftiglich als eines geſegneten werck-
zeugs ſeiner gnade gebrauchen wolle/ verbleibe. ꝛc. 1679.

Conſiderationes ſuper Epitomen
Ethicæ Chriſtianæ.

IN genere cogitari poſſet, an titulus tractationi reſpondeat, qvando non
univerſa Ethica, ſed pars ejus, quæ de virtutibus agit, ſola hic tractatur?
An præſtet mutare inſcriptionem, & Aretologiæ vel qvodvis aliud nomen
ſubſtituere, an qvod deeſt ſupplere præſtet, liqvida monſtratione, qvod
verum Chriſtianæ Ethicæ ſummum bonum ſit, & qvæ de affectibus aut in
univerſum potentiis animæ rationalis, qvæ de principiis humanarum actio-
num, & ſimilibus argumentis ſcire Ethicum convenit.

c. 1. q. 7. Clarius explicari optarim, qvomodo ut Chriſtianorum virtutes a
gratia producantur, natura & vires animæ naturales neceſſario ceſſare ſeu
qvieſcere debeant: ne ex homine truncum faciamus, & non excludamus
ea, in qvibus gratia naturalibus facultatibus utitur ad operationes ſuas, ſed
ut illæ potius objectum operationis ſint divinæ, qvam ejus cauſa efficiens.
In ipſa fide intelligit homo & vult, & intelligendo & volendo utitur natura-
libus ſuis facultatibus, hæ tamen non ex ſuis viribus agunt, nec hoc ex ſe
intelligunt vel volunt, ſed ex operatione, qvæ deſuper eſt. Declaratio a-
liqva facile lectori ſcrupulum poteſt eximere. Recurrit idem in qvæſt. de
fide ſalvifica.

n. 8. Homini vere credenti datus. Atqvi fides ipſa inter Chriſtianas virtu-
tes numeratur, qvæ non datur homini jam credenti, ſed is credens per
eam fit.

c. 2. q. 2. In definitione fidei multa egregia & obſervatu digniſſima, ſed
ipſam formam fidei clarius exprimi neceſſe eſt, qvod conſiſtat in fiducia,
utpote qvod illud eſt, qvo nos fides juſtificat, atqve ſalvos facit. Ita veris-
ſimum eſt, fidem nos Chriſto unire & fide Chriſtum ipſum, non ſolum a-
liqvam ejus cognitionem, in nobis habitare, imo ipſum non modo ejus
dona nobis divinitus concedi: Sed unio illa & habitatio potius pars eſt ſa-
lutis, in qva ſalute jam fruimur, qvam ut ſit cauſa inſtrumentalis. Fiducia
igitur, qvæ nititur ſola verbi tanta bona offerentis gratia, atqve ita ſibi be-
nefieri a Deo ſimpliciter patitur, eſt ea fides, qvæ nos ſalvos reddit, &
Chriſtum nobis unit. Vellem etiam diſerte imputationis gratioſæ fieri
mentionem, qvi enim ſtultam & impiam vulgi de imputatione nuda, qvæ
absqve ſanctificatione ſit imaginationem, ex animo deteſtor, & præterea
ſcio, præter imputationem coram judicio divino, accedere veram ſancti-

tatem
Tt 2
<TEI>
  <text>
    <body>
      <div n="1">
        <div n="2">
          <div n="3">
            <p><pb facs="#f0349" n="331"/><fw place="top" type="header"><hi rendition="#aq">ARTIC. I. DISTINCTIO II. SECTIO LIII.</hi></fw><lb/>
cher arbeit nicht entziehen. Schließlichen den&#x017F;elben in des grundgu&#x0364;tigen Got-<lb/>
tes treue obhut und genaden regierung empfehlende und wu&#x0364;n&#x017F;chende/ daß &#x017F;eine<lb/>
himmli&#x017F;che gu&#x0364;te &#x017F;ich &#x017F;einer noch ferner kra&#x0364;fftiglich als eines ge&#x017F;egneten werck-<lb/>
zeugs &#x017F;einer gnade gebrauchen wolle/ verbleibe. &#xA75B;c. 1679.</p><lb/>
            <div n="4">
              <head> <hi rendition="#aq">Con&#x017F;iderationes &#x017F;uper Epitomen<lb/><hi rendition="#i">Ethicæ Chri&#x017F;tianæ.</hi></hi> </head><lb/>
              <p> <hi rendition="#aq"><hi rendition="#in">I</hi>N genere cogitari po&#x017F;&#x017F;et, an titulus tractationi re&#x017F;pondeat, qvando non<lb/>
univer&#x017F;a Ethica, &#x017F;ed pars ejus, quæ de virtutibus agit, &#x017F;ola hic tractatur?<lb/>
An præ&#x017F;tet mutare in&#x017F;criptionem, &amp; Aretologiæ vel qvodvis aliud nomen<lb/>
&#x017F;ub&#x017F;tituere, an qvod dee&#x017F;t &#x017F;upplere præ&#x017F;tet, liqvida mon&#x017F;tratione, qvod<lb/>
verum Chri&#x017F;tianæ Ethicæ &#x017F;ummum bonum &#x017F;it, &amp; qvæ de affectibus aut in<lb/>
univer&#x017F;um potentiis animæ rationalis, qvæ de principiis humanarum actio-<lb/>
num, &amp; &#x017F;imilibus argumentis &#x017F;cire Ethicum convenit.</hi> </p><lb/>
              <p> <hi rendition="#aq">c. 1. q. 7. Clarius explicari optarim, qvomodo ut Chri&#x017F;tianorum virtutes a<lb/>
gratia producantur, natura &amp; vires animæ naturales nece&#x017F;&#x017F;ario ce&#x017F;&#x017F;are &#x017F;eu<lb/>
qvie&#x017F;cere debeant: ne ex homine truncum faciamus, &amp; non excludamus<lb/>
ea, in qvibus gratia naturalibus facultatibus utitur ad operationes &#x017F;uas, &#x017F;ed<lb/>
ut illæ potius objectum operationis &#x017F;int divinæ, qvam ejus cau&#x017F;a efficiens.<lb/>
In ip&#x017F;a fide intelligit homo &amp; vult, &amp; intelligendo &amp; volendo utitur natura-<lb/>
libus &#x017F;uis facultatibus, hæ tamen non ex &#x017F;uis viribus agunt, nec hoc ex &#x017F;e<lb/>
intelligunt vel volunt, &#x017F;ed ex operatione, qvæ de&#x017F;uper e&#x017F;t. Declaratio a-<lb/>
liqva facile lectori &#x017F;crupulum pote&#x017F;t eximere. Recurrit idem in qvæ&#x017F;t. de<lb/>
fide &#x017F;alvifica.</hi> </p><lb/>
              <p> <hi rendition="#aq">n. 8. <hi rendition="#i">Homini vere credenti datus.</hi> Atqvi fides ip&#x017F;a inter Chri&#x017F;tianas virtu-<lb/>
tes numeratur, qvæ non datur homini jam credenti, &#x017F;ed is credens per<lb/>
eam fit.</hi> </p><lb/>
              <p> <hi rendition="#aq">c. 2. q. 2. In definitione <hi rendition="#i">fidei</hi> multa egregia &amp; ob&#x017F;ervatu digni&#x017F;&#x017F;ima, &#x017F;ed<lb/>
ip&#x017F;am formam fidei clarius exprimi nece&#x017F;&#x017F;e e&#x017F;t, qvod con&#x017F;i&#x017F;tat in fiducia,<lb/>
utpote qvod illud e&#x017F;t, qvo nos fides ju&#x017F;tificat, atqve &#x017F;alvos facit. Ita veris-<lb/>
&#x017F;imum e&#x017F;t, fidem nos Chri&#x017F;to unire &amp; fide Chri&#x017F;tum ip&#x017F;um, non &#x017F;olum a-<lb/>
liqvam ejus cognitionem, in nobis habitare, imo ip&#x017F;um non modo ejus<lb/>
dona nobis divinitus concedi: Sed unio illa &amp; habitatio potius pars e&#x017F;t &#x017F;a-<lb/>
lutis, in qva &#x017F;alute jam fruimur, qvam ut &#x017F;it cau&#x017F;a in&#x017F;trumentalis. Fiducia<lb/>
igitur, qvæ nititur &#x017F;ola verbi tanta bona offerentis gratia, atqve ita &#x017F;ibi be-<lb/>
nefieri a Deo &#x017F;impliciter patitur, e&#x017F;t ea fides, qvæ nos &#x017F;alvos reddit, &amp;<lb/>
Chri&#x017F;tum nobis unit. Vellem etiam di&#x017F;erte imputationis gratio&#x017F;æ fieri<lb/>
mentionem, qvi enim &#x017F;tultam &amp; impiam vulgi de imputatione nuda, qvæ<lb/>
absqve &#x017F;anctificatione &#x017F;it imaginationem, ex animo dete&#x017F;tor, &amp; præterea<lb/>
&#x017F;cio, præter imputationem coram judicio divino, accedere veram &#x017F;ancti-</hi><lb/>
                <fw place="bottom" type="sig">Tt 2</fw>
                <fw place="bottom" type="catch"> <hi rendition="#aq">tatem</hi> </fw><lb/>
              </p>
            </div>
          </div>
        </div>
      </div>
    </body>
  </text>
</TEI>
[331/0349] ARTIC. I. DISTINCTIO II. SECTIO LIII. cher arbeit nicht entziehen. Schließlichen denſelben in des grundguͤtigen Got- tes treue obhut und genaden regierung empfehlende und wuͤnſchende/ daß ſeine himmliſche guͤte ſich ſeiner noch ferner kraͤfftiglich als eines geſegneten werck- zeugs ſeiner gnade gebrauchen wolle/ verbleibe. ꝛc. 1679. Conſiderationes ſuper Epitomen Ethicæ Chriſtianæ. IN genere cogitari poſſet, an titulus tractationi reſpondeat, qvando non univerſa Ethica, ſed pars ejus, quæ de virtutibus agit, ſola hic tractatur? An præſtet mutare inſcriptionem, & Aretologiæ vel qvodvis aliud nomen ſubſtituere, an qvod deeſt ſupplere præſtet, liqvida monſtratione, qvod verum Chriſtianæ Ethicæ ſummum bonum ſit, & qvæ de affectibus aut in univerſum potentiis animæ rationalis, qvæ de principiis humanarum actio- num, & ſimilibus argumentis ſcire Ethicum convenit. c. 1. q. 7. Clarius explicari optarim, qvomodo ut Chriſtianorum virtutes a gratia producantur, natura & vires animæ naturales neceſſario ceſſare ſeu qvieſcere debeant: ne ex homine truncum faciamus, & non excludamus ea, in qvibus gratia naturalibus facultatibus utitur ad operationes ſuas, ſed ut illæ potius objectum operationis ſint divinæ, qvam ejus cauſa efficiens. In ipſa fide intelligit homo & vult, & intelligendo & volendo utitur natura- libus ſuis facultatibus, hæ tamen non ex ſuis viribus agunt, nec hoc ex ſe intelligunt vel volunt, ſed ex operatione, qvæ deſuper eſt. Declaratio a- liqva facile lectori ſcrupulum poteſt eximere. Recurrit idem in qvæſt. de fide ſalvifica. n. 8. Homini vere credenti datus. Atqvi fides ipſa inter Chriſtianas virtu- tes numeratur, qvæ non datur homini jam credenti, ſed is credens per eam fit. c. 2. q. 2. In definitione fidei multa egregia & obſervatu digniſſima, ſed ipſam formam fidei clarius exprimi neceſſe eſt, qvod conſiſtat in fiducia, utpote qvod illud eſt, qvo nos fides juſtificat, atqve ſalvos facit. Ita veris- ſimum eſt, fidem nos Chriſto unire & fide Chriſtum ipſum, non ſolum a- liqvam ejus cognitionem, in nobis habitare, imo ipſum non modo ejus dona nobis divinitus concedi: Sed unio illa & habitatio potius pars eſt ſa- lutis, in qva ſalute jam fruimur, qvam ut ſit cauſa inſtrumentalis. Fiducia igitur, qvæ nititur ſola verbi tanta bona offerentis gratia, atqve ita ſibi be- nefieri a Deo ſimpliciter patitur, eſt ea fides, qvæ nos ſalvos reddit, & Chriſtum nobis unit. Vellem etiam diſerte imputationis gratioſæ fieri mentionem, qvi enim ſtultam & impiam vulgi de imputatione nuda, qvæ absqve ſanctificatione ſit imaginationem, ex animo deteſtor, & præterea ſcio, præter imputationem coram judicio divino, accedere veram ſancti- tatem Tt 2

Suche im Werk

Hilfe

Informationen zum Werk

Download dieses Werks

XML (TEI P5) · HTML · Text
TCF (text annotation layer)
TCF (tokenisiert, serialisiert, lemmatisiert, normalisiert)
XML (TEI P5 inkl. att.linguistic)

Metadaten zum Werk

TEI-Header · CMDI · Dublin Core

Ansichten dieser Seite

Voyant Tools ?

Language Resource Switchboard?

Feedback

Sie haben einen Fehler gefunden? Dann können Sie diesen über unsere Qualitätssicherungsplattform DTAQ melden.

Kommentar zur DTA-Ausgabe

Dieses Werk wurde gemäß den DTA-Transkriptionsrichtlinien im Double-Keying-Verfahren von Nicht-Muttersprachlern erfasst und in XML/TEI P5 nach DTA-Basisformat kodiert.




Ansicht auf Standard zurückstellen

URL zu diesem Werk: https://www.deutschestextarchiv.de/spener_bedencken03_1702
URL zu dieser Seite: https://www.deutschestextarchiv.de/spener_bedencken03_1702/349
Zitationshilfe: Spener, Philipp Jakob: Theologische Bedencken. Bd. 3. Halle (Saale), 1702, S. 331. In: Deutsches Textarchiv <https://www.deutschestextarchiv.de/spener_bedencken03_1702/349>, abgerufen am 28.03.2024.