Anmelden (DTAQ) DWDS     dlexDB     CLARIN-D

Mayer, Johann Tobias: Vollständiger Lehrbegriff der höhern Analysis. Bd. 1. Göttingen, 1818.

Bild:
<< vorherige Seite
Differenzialrechnung.

Bew.I. Was auch y für eine Funktion von
x seyn mag, so läßt sie sich allgemein durch eine
Reihe, wie
y = A xa + B xb + C xg
darstellen. (Einl. VII.)

II. Dies giebt erstlich
[Formel 1] = A a xa -- 1 + B b xb -- 1 + C g xg -- 1 u. s. w.
[Formel 2] = A a (a -- 1) xa -- 2 + B b (b -- 1) xb -- 2
+ C g (g -- 1) xg -- 1 etc.
[Formel 3] = A a (a -- 1) (a -- 2) xa -- 3 + B b (b -- 1)
(b -- 2) xb -- 3 + u. s. w.
wovon das Gesetz einleuchtend ist, ohne daß es nö-
thig ist, das allgemeine Glied davon hinzuschreiben.

III. Setzt man nun in (I) x + c statt x, so ist
Y = A (x + c)a + B (x + c)b + C (x + c)g etc.
oder nach dem Binomischen Lehrsatz
Y = A xa + A a xa -- 1 c + [Formel 4] xa -- 2 c2 + etc.
+ B xb + B b xb -- 1 c + [Formel 5] xb -- 2 c2 + etc.
+ C xg + C g xg -- 1 c + [Formel 6] xg -- 2 c2 + etc.


IV.
M 5
Differenzialrechnung.

Bew.I. Was auch y fuͤr eine Funktion von
x ſeyn mag, ſo laͤßt ſie ſich allgemein durch eine
Reihe, wie
y = A xα + B xβ + C xγ
darſtellen. (Einl. VII.)

II. Dies giebt erſtlich
[Formel 1] = A α xα — 1 + B β xβ — 1 + C γ xγ — 1 u. ſ. w.
[Formel 2] = A α (α — 1) xα — 2 + B β (β — 1) xβ — 2
+ C γ (γ — 1) xγ — 1 ꝛc.
[Formel 3] = A α (α — 1) (α — 2) xα — 3 + B β (β — 1)
(β — 2) xβ — 3 + u. ſ. w.
wovon das Geſetz einleuchtend iſt, ohne daß es noͤ-
thig iſt, das allgemeine Glied davon hinzuſchreiben.

III. Setzt man nun in (I) x + c ſtatt x, ſo iſt
Y = A (x + c)α + B (x + c)β + C (x + c)γ ꝛc.
oder nach dem Binomiſchen Lehrſatz
Y = A xα + A α xα — 1 c + [Formel 4] xα — 2 c2 + ꝛc.
+ B xβ + B β xβ — 1 c + [Formel 5] xβ — 2 c2 + ꝛc.
+ C xγ + C γ xγ — 1 c + [Formel 6] xγ — 2 c2 + ꝛc.


IV.
M 5
<TEI>
  <text>
    <body>
      <div n="1">
        <div n="2">
          <div n="3">
            <div n="4">
              <pb facs="#f0203" n="185"/>
              <fw place="top" type="header">Differenzialrechnung.</fw><lb/>
              <p><hi rendition="#g">Bew.</hi><hi rendition="#aq">I.</hi> Was auch <hi rendition="#aq">y</hi> fu&#x0364;r eine Funktion von<lb/><hi rendition="#aq">x</hi> &#x017F;eyn mag, &#x017F;o la&#x0364;ßt &#x017F;ie &#x017F;ich allgemein durch eine<lb/>
Reihe, wie<lb/><hi rendition="#et"><hi rendition="#aq">y = A x</hi><hi rendition="#i"><hi rendition="#sup">&#x03B1;</hi></hi> + <hi rendition="#aq">B x</hi><hi rendition="#i"><hi rendition="#sup">&#x03B2;</hi></hi> + <hi rendition="#aq">C x</hi><hi rendition="#i"><hi rendition="#sup">&#x03B3;</hi></hi></hi><lb/>
dar&#x017F;tellen. (Einl. <hi rendition="#aq">VII.</hi>)</p><lb/>
              <p><hi rendition="#aq">II.</hi> Dies giebt er&#x017F;tlich<lb/><formula/> = <hi rendition="#aq">A</hi> <hi rendition="#i">&#x03B1;</hi> <hi rendition="#aq">x</hi><hi rendition="#sup"><hi rendition="#i">&#x03B1;</hi> &#x2014; 1</hi> + <hi rendition="#aq">B</hi> <hi rendition="#i">&#x03B2;</hi> <hi rendition="#aq">x</hi><hi rendition="#sup"><hi rendition="#i">&#x03B2;</hi> &#x2014; 1</hi> + <hi rendition="#aq">C</hi> <hi rendition="#i">&#x03B3;</hi> <hi rendition="#aq">x</hi><hi rendition="#sup"><hi rendition="#i">&#x03B3;</hi> &#x2014; 1</hi> u. &#x017F;. w.<lb/><formula/> = <hi rendition="#aq">A</hi> <hi rendition="#i">&#x03B1;</hi> (<hi rendition="#i">&#x03B1;</hi> &#x2014; 1) <hi rendition="#aq">x</hi><hi rendition="#sup"><hi rendition="#i">&#x03B1;</hi> &#x2014; 2</hi> + <hi rendition="#aq">B</hi> <hi rendition="#i">&#x03B2;</hi> (<hi rendition="#i">&#x03B2;</hi> &#x2014; 1) <hi rendition="#aq">x</hi><hi rendition="#sup"><hi rendition="#i">&#x03B2;</hi> &#x2014; 2</hi><lb/>
+ <hi rendition="#aq">C</hi> <hi rendition="#i">&#x03B3;</hi> (<hi rendition="#i">&#x03B3;</hi> &#x2014; 1) <hi rendition="#aq">x</hi><hi rendition="#sup"><hi rendition="#i">&#x03B3;</hi> &#x2014; 1</hi> &#xA75B;c.<lb/><formula/> = <hi rendition="#aq">A</hi> <hi rendition="#i">&#x03B1;</hi> (<hi rendition="#i">&#x03B1;</hi> &#x2014; 1) (<hi rendition="#i">&#x03B1;</hi> &#x2014; 2) <hi rendition="#aq">x</hi><hi rendition="#sup"><hi rendition="#i">&#x03B1;</hi> &#x2014; 3</hi> + <hi rendition="#aq">B</hi> <hi rendition="#i">&#x03B2;</hi> (<hi rendition="#i">&#x03B2;</hi> &#x2014; 1)<lb/>
(<hi rendition="#i">&#x03B2;</hi> &#x2014; 2) <hi rendition="#aq">x</hi><hi rendition="#sup"><hi rendition="#i">&#x03B2;</hi> &#x2014; 3</hi> + u. &#x017F;. w.<lb/>
wovon das Ge&#x017F;etz einleuchtend i&#x017F;t, ohne daß es no&#x0364;-<lb/>
thig i&#x017F;t, das allgemeine Glied davon hinzu&#x017F;chreiben.</p><lb/>
              <p><hi rendition="#aq">III.</hi> Setzt man nun in <hi rendition="#aq">(I) x + c</hi> &#x017F;tatt <hi rendition="#aq">x,</hi> &#x017F;o i&#x017F;t<lb/><hi rendition="#aq">Y = A (x + c)</hi><hi rendition="#i"><hi rendition="#sup">&#x03B1;</hi></hi> + <hi rendition="#aq">B (x + c)</hi><hi rendition="#i"><hi rendition="#sup">&#x03B2;</hi></hi> + <hi rendition="#aq">C (x + c)</hi><hi rendition="#i"><hi rendition="#sup">&#x03B3;</hi></hi> &#xA75B;c.<lb/>
oder nach dem Binomi&#x017F;chen Lehr&#x017F;atz<lb/><hi rendition="#aq">Y = A x</hi><hi rendition="#i"><hi rendition="#sup">&#x03B1;</hi></hi> + <hi rendition="#aq">A</hi> <hi rendition="#i">&#x03B1;</hi> <hi rendition="#aq">x</hi><hi rendition="#sup"><hi rendition="#i">&#x03B1;</hi> &#x2014; 1</hi> <hi rendition="#aq">c</hi> + <formula/> <hi rendition="#aq">x</hi><hi rendition="#sup"><hi rendition="#i">&#x03B1;</hi> &#x2014; 2</hi> <hi rendition="#aq">c</hi><hi rendition="#sup">2</hi> + &#xA75B;c.<lb/>
+ <hi rendition="#aq">B x</hi><hi rendition="#i"><hi rendition="#sup">&#x03B2;</hi></hi> + <hi rendition="#aq">B</hi> <hi rendition="#i">&#x03B2;</hi> <hi rendition="#aq">x</hi><hi rendition="#sup"><hi rendition="#i">&#x03B2;</hi> &#x2014; 1</hi> <hi rendition="#aq">c</hi> + <formula/> <hi rendition="#aq">x</hi><hi rendition="#sup"><hi rendition="#i">&#x03B2;</hi> &#x2014; 2</hi> <hi rendition="#aq">c</hi><hi rendition="#sup">2</hi> + &#xA75B;c.<lb/>
+ <hi rendition="#aq">C x</hi><hi rendition="#i"><hi rendition="#sup">&#x03B3;</hi></hi> + <hi rendition="#aq">C</hi> <hi rendition="#i">&#x03B3;</hi> <hi rendition="#aq">x</hi><hi rendition="#sup"><hi rendition="#i">&#x03B3;</hi> &#x2014; 1</hi> <hi rendition="#aq">c</hi> + <formula/> <hi rendition="#aq">x</hi><hi rendition="#sup"><hi rendition="#i">&#x03B3;</hi> &#x2014; 2</hi> <hi rendition="#aq">c</hi><hi rendition="#sup">2</hi> + &#xA75B;c.</p><lb/>
              <fw place="bottom" type="sig">M 5</fw>
              <fw place="bottom" type="catch"> <hi rendition="#aq">IV.</hi> </fw><lb/>
            </div>
          </div>
        </div>
      </div>
    </body>
  </text>
</TEI>
[185/0203] Differenzialrechnung. Bew.I. Was auch y fuͤr eine Funktion von x ſeyn mag, ſo laͤßt ſie ſich allgemein durch eine Reihe, wie y = A xα + B xβ + C xγ darſtellen. (Einl. VII.) II. Dies giebt erſtlich [FORMEL] = A α xα — 1 + B β xβ — 1 + C γ xγ — 1 u. ſ. w. [FORMEL] = A α (α — 1) xα — 2 + B β (β — 1) xβ — 2 + C γ (γ — 1) xγ — 1 ꝛc. [FORMEL] = A α (α — 1) (α — 2) xα — 3 + B β (β — 1) (β — 2) xβ — 3 + u. ſ. w. wovon das Geſetz einleuchtend iſt, ohne daß es noͤ- thig iſt, das allgemeine Glied davon hinzuſchreiben. III. Setzt man nun in (I) x + c ſtatt x, ſo iſt Y = A (x + c)α + B (x + c)β + C (x + c)γ ꝛc. oder nach dem Binomiſchen Lehrſatz Y = A xα + A α xα — 1 c + [FORMEL] xα — 2 c2 + ꝛc. + B xβ + B β xβ — 1 c + [FORMEL] xβ — 2 c2 + ꝛc. + C xγ + C γ xγ — 1 c + [FORMEL] xγ — 2 c2 + ꝛc. IV. M 5

Suche im Werk

Hilfe

Informationen zum Werk

Download dieses Werks

XML (TEI P5) · HTML · Text
TCF (text annotation layer)
TCF (tokenisiert, serialisiert, lemmatisiert, normalisiert)
XML (TEI P5 inkl. att.linguistic)

Metadaten zum Werk

TEI-Header · CMDI · Dublin Core

Ansichten dieser Seite

Voyant Tools ?

Language Resource Switchboard?

Feedback

Sie haben einen Fehler gefunden? Dann können Sie diesen über unsere Qualitätssicherungsplattform DTAQ melden.

Kommentar zur DTA-Ausgabe

Dieses Werk wurde gemäß den DTA-Transkriptionsrichtlinien im Double-Keying-Verfahren von Nicht-Muttersprachlern erfasst und in XML/TEI P5 nach DTA-Basisformat kodiert.




Ansicht auf Standard zurückstellen

URL zu diesem Werk: https://www.deutschestextarchiv.de/mayer_analysis01_1818
URL zu dieser Seite: https://www.deutschestextarchiv.de/mayer_analysis01_1818/203
Zitationshilfe: Mayer, Johann Tobias: Vollständiger Lehrbegriff der höhern Analysis. Bd. 1. Göttingen, 1818, S. 185. In: Deutsches Textarchiv <https://www.deutschestextarchiv.de/mayer_analysis01_1818/203>, abgerufen am 25.04.2024.