Anmelden (DTAQ) DWDS     dlexDB     CLARIN-D

Thomasius, Christian: Ernsthaffte, aber doch Muntere und Vernünfftige Thomasische Gedancken und Errinnerungen über allerhand außerlesene Juristische Händel. Erster Theil. Halle, 1723.

Bild:
<< vorherige Seite
Zangerus de quaestion. c. 2. n. 177. Bald. in l. 2. vers. secundo quaeritur C. de furtis. Menoch. de arbitr. cent. 5. cas. 472. n. 7.

Et in dubio potius praesumitur possibile honestum, quam possibile inhonestum

Menochius de arbitr. Judic. lib. 2. cent. 1. casu 89. n. 22. 23. ubi hanc regulam applicat assertioni, quod silius natus ex conjugio pro legitimo haberi debeat, etiamsi probatum fuisset, matrem cum adultero eo tempore consuetudinem habuisse.

Praeterea illa conjectura potentior dicitur, quae est pro reo

Menoch. d. cas. 472. n. 25.

& ubi pares sunt probationes, ex latere Rei una semper adest juris praesumtio, sive in criminali judicio, sive in civili versemur, ne scilicet deliquisse credatur sed potius sit absolvendus.

l. merito ff. pro socio. l. item apud Labeonem §. servum communem ff. de injur. Menoch. cas. 98. cent. 1. n. 3. & de praesumt. lib. 5. praes. 2. n. 1. 2. Boerius decis. 165. n. 9

Ulterius praesumtio est, quod parentes non minus diligant liberos quam se ipsos, & ideo quemadmodum quis seipsum offendere nolit, ita etiam nolit filium laedere,

Menoch. Lib. 5. praesumt. 14. n. 1. & Lib. 6. praesumt. 56.

Und gelten angeführte praesumtiones nicht allein in delictis levioribus, sondern Sie werden auch ad crimen infanticidii von dem berühmten JCto Francisco Hottomanno

Consil. Crimin. 96.

appliciret, und zwar auff einen solchen casum, da viel stärckere praesumtiones wieder die ream stritten, auch diejenigen, so Hottomannus entgegen gesetzt, lange so sufficient und gültig nicht waren, als die, welche inquisita anietzo zu deducirung Ihrer Unschuld angeführet.

Quaedam enim Laurentia accusabatur infanticidii & quaerebatur, an possit torqueri? Deposuerat obstetrix, videri sibi partum a Laurentia necatum. Opponit Hottomannus: esse testimonium de credulitate: adfuisse tenebrarum & noctis obscuritatem, quae impedire potuerint, quominus illa obstetrix satis commode suis oculis uti potuisset. Denique & ipsam obstetricem deposuisse: partum sibi visum esse immaturum neque ullam sanguinis maculam apparuisse, sed potius se ejusmodi tumores & lividos colores in aliis immaturis partubus animadvertisse. Unde concludit: etiamsi quaedam essent praesumtiones adversus ream: tamen in dubio praevalere praesumtionem quae facit pro ipsa -- quippe cum judices faciliores esse debeant ad absolvendum quam condemnandam -- & doctrina illa communis recepta est, quod praesumtiones in bonam partem potius accipiendae sunt, quam in malam, hoc est, ut potius aliquis dicatur non deliquisse quam deliquisse, quam doctrinam refert & sequitur Abbas -- Ludovicus Romanus -- Baldus -- Oldradus -- Alexander -- & ideo debilior praesumtio, quae facit pro reo, elidit fortiorem, quae facit contra reum, ut copiosissime tum ex antiquis bonis autoribus, tum ex nostris Doctotibus demonstravit Benedictus &c.
Zangerus de quaestion. c. 2. n. 177. Bald. in l. 2. vers. secundo quaeritur C. de furtis. Menoch. de arbitr. cent. 5. cas. 472. n. 7.

Et in dubio potius praesumitur possibile honestum, quam possibile inhonestum

Menochius de arbitr. Judic. lib. 2. cent. 1. casu 89. n. 22. 23. ubi hanc regulam applicat assertioni, quod silius natus ex conjugio pro legitimo haberi debeat, etiamsi probatum fuisset, matrem cum adultero eo tempore consuetudinem habuisse.

Praeterea illa conjectura potentior dicitur, quae est pro reo

Menoch. d. cas. 472. n. 25.

& ubi pares sunt probationes, ex latere Rei una semper adest juris praesumtio, sive in criminali judicio, sive in civili versemur, ne scilicet deliquisse credatur sed potius sit absolvendus.

l. merito ff. pro socio. l. item apud Labeonem §. servum communem ff. de injur. Menoch. cas. 98. cent. 1. n. 3. & de praesumt. lib. 5. praes. 2. n. 1. 2. Boerius decis. 165. n. 9

Ulterius praesumtio est, quod parentes non minus diligant liberos quam se ipsos, & ideo quemadmodum quis seipsum offendere nolit, ita etiam nolit filium laedere,

Menoch. Lib. 5. praesumt. 14. n. 1. & Lib. 6. praesumt. 56.

Und gelten angeführte praesumtiones nicht allein in delictis levioribus, sondern Sie werden auch ad crimen infanticidii von dem berühmten JCto Francisco Hottomanno

Consil. Crimin. 96.

appliciret, und zwar auff einen solchen casum, da viel stärckere praesumtiones wieder die ream stritten, auch diejenigen, so Hottomannus entgegen gesetzt, lange so sufficient und gültig nicht waren, als die, welche inquisita anietzo zu deducirung Ihrer Unschuld angeführet.

Quaedam enim Laurentia accusabatur infanticidii & quaerebatur, an possit torqueri? Deposuerat obstetrix, videri sibi partum a Laurentia necatum. Opponit Hottomannus: esse testimonium de credulitate: adfuisse tenebrarum & noctis obscuritatem, quae impedire potuerint, quominus illa obstetrix satis commode suis oculis uti potuisset. Denique & ipsam obstetricem deposuisse: partum sibi visum esse immaturum neque ullam sanguinis maculam apparuisse, sed potius se ejusmodi tumores & lividos colores in aliis immaturis partubus animadvertisse. Unde concludit: etiamsi quaedam essent praesumtiones adversus ream: tamen in dubio praevalere praesumtionem quae facit pro ipsa -- quippe cum judices faciliores esse debeant ad absolvendum quam condemnandam -- & doctrina illa communis recepta est, quod praesumtiones in bonam partem potius accipiendae sunt, quam in malam, hoc est, ut potius aliquis dicatur non deliquisse quam deliquisse, quam doctrinam refert & sequitur Abbas -- Ludovicus Romanus -- Baldus -- Oldradus -- Alexander -- & ideo debilior praesumtio, quae facit pro reo, elidit fortiorem, quae facit contra reum, ut copiosissime tum ex antiquis bonis autoribus, tum ex nostris Doctotibus demonstravit Benedictus &c.
<TEI>
  <text>
    <body>
      <div>
        <pb facs="#f0088" n="72"/>
        <l>Zangerus de quaestion. c. 2. n. 177. Bald. in l. 2. vers. secundo quaeritur C. de                      furtis. Menoch. de arbitr. cent. 5. cas. 472. n. 7.</l>
        <p>Et in dubio potius praesumitur possibile honestum, quam possibile inhonestum</p>
        <l>Menochius de arbitr. Judic. lib. 2. cent. 1. casu 89. n. 22. 23. ubi hanc regulam                      applicat assertioni, quod silius natus ex conjugio pro legitimo haberi debeat,                      etiamsi probatum fuisset, matrem cum adultero eo tempore consuetudinem habuisse.</l>
        <p>Praeterea illa conjectura potentior dicitur, quae est pro reo</p>
        <l>Menoch. d. cas. 472. n. 25.</l>
        <p>&amp; ubi pares sunt probationes, ex latere Rei una semper adest juris                      praesumtio, sive in criminali judicio, sive in civili versemur, ne scilicet                      deliquisse credatur sed potius sit absolvendus.</p>
        <l>l. merito ff. pro socio. l. item apud Labeonem §. servum communem ff. de injur.                      Menoch. cas. 98. cent. 1. n. 3. &amp; de praesumt. lib. 5. praes. 2. n. 1.                      2. Boerius decis. 165. n. 9</l>
        <p>Ulterius praesumtio est, quod parentes non minus diligant liberos quam se ipsos,                      &amp; ideo quemadmodum quis seipsum offendere nolit, ita etiam nolit filium                      laedere,</p>
        <l>Menoch. Lib. 5. praesumt. 14. n. 1. &amp; Lib. 6. praesumt. 56.</l>
        <p>Und gelten angeführte praesumtiones nicht allein in delictis levioribus, sondern                      Sie werden auch ad crimen infanticidii von dem berühmten JCto Francisco                      Hottomanno</p>
        <l>Consil. Crimin. 96.</l>
        <p>appliciret, und zwar auff einen solchen casum, da viel stärckere praesumtiones                      wieder die ream stritten, auch diejenigen, so Hottomannus entgegen gesetzt,                      lange so sufficient und gültig nicht waren, als die, welche inquisita anietzo zu                      deducirung Ihrer Unschuld angeführet.</p>
        <l>Quaedam enim Laurentia accusabatur infanticidii &amp; quaerebatur, an possit                      torqueri? Deposuerat obstetrix, videri sibi partum a Laurentia necatum. Opponit                      Hottomannus: esse testimonium de credulitate: adfuisse tenebrarum &amp;                      noctis obscuritatem, quae impedire potuerint, quominus illa obstetrix satis                      commode suis oculis uti potuisset. Denique &amp; ipsam obstetricem                      deposuisse: partum sibi visum esse immaturum neque ullam sanguinis maculam                      apparuisse, sed potius se ejusmodi tumores &amp; lividos colores in aliis                      immaturis partubus animadvertisse. Unde concludit: etiamsi quaedam essent                      praesumtiones adversus ream: tamen in dubio praevalere praesumtionem quae facit                      pro ipsa -- quippe cum judices faciliores esse debeant ad absolvendum quam                      condemnandam -- &amp; doctrina illa communis recepta est, quod praesumtiones                      in bonam partem potius accipiendae sunt, quam in malam, hoc est, ut potius                      aliquis dicatur non deliquisse quam deliquisse, quam doctrinam refert &amp;                      sequitur Abbas -- Ludovicus Romanus -- Baldus -- Oldradus -- Alexander --                      &amp; ideo debilior praesumtio, quae facit pro reo, elidit fortiorem, quae                      facit contra reum, ut copiosissime tum ex antiquis bonis autoribus, tum ex                      nostris Doctotibus demonstravit Benedictus &amp;c.</l>
      </div>
    </body>
  </text>
</TEI>
[72/0088] Zangerus de quaestion. c. 2. n. 177. Bald. in l. 2. vers. secundo quaeritur C. de furtis. Menoch. de arbitr. cent. 5. cas. 472. n. 7. Et in dubio potius praesumitur possibile honestum, quam possibile inhonestum Menochius de arbitr. Judic. lib. 2. cent. 1. casu 89. n. 22. 23. ubi hanc regulam applicat assertioni, quod silius natus ex conjugio pro legitimo haberi debeat, etiamsi probatum fuisset, matrem cum adultero eo tempore consuetudinem habuisse. Praeterea illa conjectura potentior dicitur, quae est pro reo Menoch. d. cas. 472. n. 25. & ubi pares sunt probationes, ex latere Rei una semper adest juris praesumtio, sive in criminali judicio, sive in civili versemur, ne scilicet deliquisse credatur sed potius sit absolvendus. l. merito ff. pro socio. l. item apud Labeonem §. servum communem ff. de injur. Menoch. cas. 98. cent. 1. n. 3. & de praesumt. lib. 5. praes. 2. n. 1. 2. Boerius decis. 165. n. 9 Ulterius praesumtio est, quod parentes non minus diligant liberos quam se ipsos, & ideo quemadmodum quis seipsum offendere nolit, ita etiam nolit filium laedere, Menoch. Lib. 5. praesumt. 14. n. 1. & Lib. 6. praesumt. 56. Und gelten angeführte praesumtiones nicht allein in delictis levioribus, sondern Sie werden auch ad crimen infanticidii von dem berühmten JCto Francisco Hottomanno Consil. Crimin. 96. appliciret, und zwar auff einen solchen casum, da viel stärckere praesumtiones wieder die ream stritten, auch diejenigen, so Hottomannus entgegen gesetzt, lange so sufficient und gültig nicht waren, als die, welche inquisita anietzo zu deducirung Ihrer Unschuld angeführet. Quaedam enim Laurentia accusabatur infanticidii & quaerebatur, an possit torqueri? Deposuerat obstetrix, videri sibi partum a Laurentia necatum. Opponit Hottomannus: esse testimonium de credulitate: adfuisse tenebrarum & noctis obscuritatem, quae impedire potuerint, quominus illa obstetrix satis commode suis oculis uti potuisset. Denique & ipsam obstetricem deposuisse: partum sibi visum esse immaturum neque ullam sanguinis maculam apparuisse, sed potius se ejusmodi tumores & lividos colores in aliis immaturis partubus animadvertisse. Unde concludit: etiamsi quaedam essent praesumtiones adversus ream: tamen in dubio praevalere praesumtionem quae facit pro ipsa -- quippe cum judices faciliores esse debeant ad absolvendum quam condemnandam -- & doctrina illa communis recepta est, quod praesumtiones in bonam partem potius accipiendae sunt, quam in malam, hoc est, ut potius aliquis dicatur non deliquisse quam deliquisse, quam doctrinam refert & sequitur Abbas -- Ludovicus Romanus -- Baldus -- Oldradus -- Alexander -- & ideo debilior praesumtio, quae facit pro reo, elidit fortiorem, quae facit contra reum, ut copiosissime tum ex antiquis bonis autoribus, tum ex nostris Doctotibus demonstravit Benedictus &c.

Suche im Werk

Hilfe

Informationen zum Werk

Download dieses Werks

XML (TEI P5) · HTML · Text
TCF (text annotation layer)
TCF (tokenisiert, serialisiert, lemmatisiert, normalisiert)
XML (TEI P5 inkl. att.linguistic)

Metadaten zum Werk

TEI-Header · CMDI · Dublin Core

Ansichten dieser Seite

Voyant Tools ?

Language Resource Switchboard?

Feedback

Sie haben einen Fehler gefunden? Dann können Sie diesen über unsere Qualitätssicherungsplattform DTAQ melden.

Kommentar zur DTA-Ausgabe

Dieses Werk wurde im Rahmen des Moduls DTA-Erweiterungen (DTAE) digitalisiert. Weitere Informationen …

Wolfenbütteler Digitale Bibliothek: Bereitstellung der Texttranskription und Auszeichnung in TEI. (2012-11-23T14:00:00Z) Bitte beachten Sie, dass die aktuelle Transkription (und Textauszeichnung) mittlerweile nicht mehr dem Stand zum Zeitpunkt der Übernahme der Wolfenbütteler Digitalen Bibliothek entsprechen muss.
Wolfenbütteler Digitale Bibliothek: Bereitstellung der Bilddigitalisate (2012-11-23T14:00:00Z)
Frank Wiegand: Konvertierung nach XML/TEI gemäß DTA-Basisformat. (2012-11-23T14:00:00Z)

Weitere Informationen:

Anmerkungen zur Transkription:

  • Langes s (ſ) wird als rundes s (s) wiedergegeben.
  • Rundes r (ꝛ) wird als normales r (r) wiedergegeben bzw. in der Kombination ꝛc. als et (etc.) aufgelöst.
  • Die Majuskel J im Frakturdruck wird in der Transkription je nach Lautwert als I bzw. J wiedergegeben.
  • Übergeschriebenes „e“ über „a“, „o“ und „u“ wird als „ä“, „ö“, „ü“ transkribiert.
  • Ligaturen werden aufgelöst.
  • Silbentrennungen über Zeilengrenzen hinweg werden aufgelöst.
  • Silbentrennungen über Seitengrenzen hinweg werden beibehalten.
  • Kolumnentitel, Bogensignaturen und Kustoden werden nicht erfasst.
  • Griechische Schrift wird nicht transkribiert, sondern im XML mit <foreign xml:lang="el"><gap reason="fm"/></foreign> vermerkt.



Ansicht auf Standard zurückstellen

URL zu diesem Werk: https://www.deutschestextarchiv.de/thomasius_ernsthaffte01_1723
URL zu dieser Seite: https://www.deutschestextarchiv.de/thomasius_ernsthaffte01_1723/88
Zitationshilfe: Thomasius, Christian: Ernsthaffte, aber doch Muntere und Vernünfftige Thomasische Gedancken und Errinnerungen über allerhand außerlesene Juristische Händel. Erster Theil. Halle, 1723, S. 72. In: Deutsches Textarchiv <https://www.deutschestextarchiv.de/thomasius_ernsthaffte01_1723/88>, abgerufen am 25.04.2024.