Grimm, Jacob; Grimm, Wilhelm: Kinder und Hausmärchen. 7. Aufl. Bd. 1. Göttingen, 1857.

dorch dat Volk: inwendig was awer allens mit dausend un dausend Lichtern erleuchtet, un syne Fru wöör in luter Gold gekledet, un seet noch up enem veel högeren Troon, un hadde dre groote gollne Kronen up, un üm ehr dar so veel von geistlykem Staat, un up beyden Syden by ehr door stünnen twe Regen Lichter, dat gröttste so dick un groot as de allergröttste Toorn, bet to dem allerkleensten Käkenlicht; un alle de Kaisers un de Königen de legen vör ehr up de Kne un küßden ehr den Tüffel. ‘Fru,’ säd de Mann un seeg se so recht an, ‘büst du nu Paabst?’ ‘Ja,’ säd se, ‘ik bün Paabst.’ Do güng he staan un seeg se recht an, un dat wöör as wenn he in de hell Sunn seeg. As he se do en Flach ansehn hadd, so segt he ‘ach, Fru, wat lett dat schöön, wenn du Paabst büst!’ Se seet awerst ganß styf as en Boom, un rüppeld un röhrd sik nich. Do säd he ‘Fru, nu sy tofreden, nu du Paabst büst, nu kannst du doch niks meer warden.’ ‘Dat will ik my bedenken’ säd de Fru. Mit des güngen se beyde to Bedd, awerst se wöör nich tofreden, un de Girighait leet se nich slapen, se dachd jümmer wat se noch warden wull.

De Mann sleep recht good un fast, he hadd den Dag veel lopen, de Fru awerst kunn goor nich inslapen, un smeet sik von een Syd to der annern de ganße Nacht un dachd man jümmer wat se noch wol warden kunn, un kunn sik doch up niks meer besinnen. Mit des wull de Sünn upgaan, un as se dat Morgenrood seeg, richt’d se sik äwer End im Bedd un seeg door henin, un as se uut dem Fenster de Sünn so herup kamen seeg, ‘ha,’ dachd se, ‘kunn ik nich ook de Sünn un de Maan upgaan laten?’ ‘Mann,’ säd se un stödd em mit dem Ellbagen in de Ribben, ‘waak up, ga hen tom Butt, ik will warden as de lewe Gott.’ De Mann was noch meist in’n Slaap, awerst he vörschrock sik so, dat he uut dem Bedd füll. He meend he hadd sik vörhöörd un reef sik de Ogen uut un säd ‘ach, Fru, wat säd’st