Anmelden (DTAQ) DWDS     dlexDB     CLARIN-D

Lütkemann, Joachim: Der frommen Kinder Gottes Zeitliches Leiden und ewige Herrligkeit ... Braunschweig, 1654.

Bild:
<< vorherige Seite
Quem latet has gentes uno omnes ore fateri, Quod superent nobis animae manesque sepulri? Insuper at Christi qui se de nomine dicunt, Illius & vitam, nec non sacra jura seqvuntur, Haec simul in ventos vanescens vita recessit, Exspectare sciunt sese virtutis honorem, Mercedemque suae laudis. Fiducia tanta Hinc illis, tanta hinc surgit constantia menti. Ista sibi ponunt finem que scopumque laborum, Qualis in oppositam metam torquere sagittam Annitens, pariterque oculos, telumque laborar Tendere, ne postquam vibravit aberret ab illa. Haec eadem que stetit sententia certa Maritae, Firmiter hoc sedit menti, CLARISSIME DAETRI, Ad superos nostris donec concessit ab oris. Haec propter duros casus, quos dura ferebat Sors, tulit haud graviter, Christique est mente sequaci Heic, quantum potuit, vitam moresque secuta. Moribus haud adjuncta superbia, fida Mariti Extitit adjutrix, seu sors spiraret amica, Seu male constantem mutaret nubila vultum. Ad summam, cunctos perferre patique sciebat. Hinc quoque non pauci jam cassam lumine lugent, Multa gemunt, largoque humectant flumine vultum. Hinc vitam sine fine dedit, coeloque locavit Omnipotens illam, & mutavit tristia laetis, At corpus placida compostum pace quiescens In dias olim revocatum luminis auras Filius ille Dei in felicia regna reponet. Quare singultus compescas praefica, luctus Mitte supervacuos, longumque referre dolorem Desinc. Sed tu, qui vitali vesceris aura, Disce sequi exemplum DEFVNCTae, & munere fungi Mandato, atque animi morbos sanare memento. Quodque velis, nolis, quod nolis, appete contra.
II. Epigramma.
Dic, Musa, cur heic ordo vertatur malis, Cur copiae cornu fruantur divite, Fluantque cuncta prospere ex sententia, Contra pii fere premantur asperae Fortunae iniquis usque & usque casibus? Sic fata fortitur Deus, vicesque dat,
Quem latet has gentes uno omnes ore fateri, Quod superent nobis animae manesque sepulri? Insuper at Christi qui se de nomine dicunt, Illius & vitam, nec non sacra jura seqvuntur, Haec simul in ventos vanescens vita recessit, Exspectare sciunt sese virtutis honorem, Mercedemque suae laudis. Fiducia tanta Hinc illis, tanta hinc surgit constantia menti. Ista sibi ponunt finem que scopumque laborum, Qualis in oppositam metam torquere sagittam Annitens, pariterque oculos, telumque laborar Tendere, ne postquam vibravit aberret ab illa. Haec eadem que stetit sententia certa Maritae, Firmiter hoc sedit menti, CLARISSIME DAETRI, Ad superos nostris donec concessit ab oris. Haec propter duros casus, quos dura ferebat Sors, tulit haud graviter, Christique est mente sequaci Hîc, quantum potuit, vitam moresque secuta. Moribus haud adjuncta superbia, fida Mariti Extitit adjutrix, seu sors spiraret amica, Seu male constantem mutaret nubila vultum. Ad summam, cunctos perferre patique sciebat. Hinc quoque non pauci jam cassam lumine lugent, Multa gemunt, largoque humectant flumine vultum. Hinc vitam sine fine dedit, coeloque locavit Omnipotens illam, & mutavit tristia laetis, At corpus placida compostum pace quiescens In dias olim revocatum luminis auras Filius ille Dei in felicia regna reponet. Quare singultus compescas praefica, luctus Mitte supervacuos, longumque referre dolorem Desinc. Sed tu, qui vitali vesceris aura, Disce sequi exemplum DEFVNCTae, & munere fungi Mandato, atque animi morbos sanare memento. Quodque velis, nolis, quod nolis, appete contra.
II. Epigramma.
Dic, Musa, cur hîc ordo vertatur malis, Cur copiae cornu fruantur divite, Fluantque cuncta prospere ex sententia, Contra pii fere premantur asperae Fortunae iniquis usque & usque casibus? Sic fata fortitur Deus, vicesque dat,
<TEI>
  <text>
    <body>
      <div>
        <l><pb facs="#f0080"/>
Quem latet has gentes uno omnes
                     ore fateri, Quod superent nobis animae manesque sepulri? Insuper at Christi qui
                     se de nomine dicunt, Illius &amp; vitam, nec non sacra jura seqvuntur, Haec
                     simul in ventos vanescens vita recessit, Exspectare sciunt sese virtutis
                     honorem, Mercedemque suae laudis. Fiducia tanta Hinc illis, tanta hinc surgit
                     constantia menti. Ista sibi ponunt finem que scopumque laborum, Qualis in
                     oppositam metam torquere sagittam Annitens, pariterque oculos, telumque laborar
                     Tendere, ne postquam vibravit aberret ab illa. Haec eadem que stetit sententia
                     certa Maritae, Firmiter hoc sedit menti, CLARISSIME DAETRI, Ad superos nostris
                     donec concessit ab oris. Haec propter duros casus, quos dura ferebat Sors, tulit
                     haud graviter, Christique est mente sequaci Hîc, quantum potuit, vitam moresque
                     secuta. Moribus haud adjuncta superbia, fida Mariti Extitit adjutrix, seu sors
                     spiraret amica, Seu male constantem mutaret nubila vultum. Ad summam, cunctos
                     perferre patique sciebat. Hinc quoque non pauci jam cassam lumine lugent, Multa
                     gemunt, largoque humectant flumine vultum. Hinc vitam sine fine dedit, coeloque
                     locavit Omnipotens illam, &amp; mutavit tristia laetis, At corpus placida
                     compostum pace quiescens In dias olim revocatum luminis auras Filius ille Dei in
                     felicia regna reponet. Quare singultus compescas praefica, luctus Mitte
                     supervacuos, longumque referre dolorem Desinc. Sed tu, qui vitali vesceris aura,
                     Disce sequi exemplum DEFVNCTae, &amp; munere fungi Mandato, atque animi
                     morbos sanare memento. Quodque velis, nolis, quod nolis, appete contra.</l>
      </div>
      <div>
        <head> <hi rendition="#i">II. Epigramma.</hi><lb/>
        </head>
        <l>Dic, Musa, cur hîc ordo vertatur malis, Cur copiae cornu fruantur divite,
                     Fluantque cuncta prospere ex sententia, Contra pii fere premantur asperae
                     Fortunae iniquis usque &amp; usque casibus? Sic fata fortitur Deus, vicesque
                     dat,
</l>
      </div>
    </body>
  </text>
</TEI>
[0080] Quem latet has gentes uno omnes ore fateri, Quod superent nobis animae manesque sepulri? Insuper at Christi qui se de nomine dicunt, Illius & vitam, nec non sacra jura seqvuntur, Haec simul in ventos vanescens vita recessit, Exspectare sciunt sese virtutis honorem, Mercedemque suae laudis. Fiducia tanta Hinc illis, tanta hinc surgit constantia menti. Ista sibi ponunt finem que scopumque laborum, Qualis in oppositam metam torquere sagittam Annitens, pariterque oculos, telumque laborar Tendere, ne postquam vibravit aberret ab illa. Haec eadem que stetit sententia certa Maritae, Firmiter hoc sedit menti, CLARISSIME DAETRI, Ad superos nostris donec concessit ab oris. Haec propter duros casus, quos dura ferebat Sors, tulit haud graviter, Christique est mente sequaci Hîc, quantum potuit, vitam moresque secuta. Moribus haud adjuncta superbia, fida Mariti Extitit adjutrix, seu sors spiraret amica, Seu male constantem mutaret nubila vultum. Ad summam, cunctos perferre patique sciebat. Hinc quoque non pauci jam cassam lumine lugent, Multa gemunt, largoque humectant flumine vultum. Hinc vitam sine fine dedit, coeloque locavit Omnipotens illam, & mutavit tristia laetis, At corpus placida compostum pace quiescens In dias olim revocatum luminis auras Filius ille Dei in felicia regna reponet. Quare singultus compescas praefica, luctus Mitte supervacuos, longumque referre dolorem Desinc. Sed tu, qui vitali vesceris aura, Disce sequi exemplum DEFVNCTae, & munere fungi Mandato, atque animi morbos sanare memento. Quodque velis, nolis, quod nolis, appete contra. II. Epigramma. Dic, Musa, cur hîc ordo vertatur malis, Cur copiae cornu fruantur divite, Fluantque cuncta prospere ex sententia, Contra pii fere premantur asperae Fortunae iniquis usque & usque casibus? Sic fata fortitur Deus, vicesque dat,

Suche im Werk

Hilfe

Informationen zum Werk

Download dieses Werks

XML (TEI P5) · HTML · Text
TCF (text annotation layer)
TCF (tokenisiert, serialisiert, lemmatisiert, normalisiert)
XML (TEI P5 inkl. att.linguistic)

Metadaten zum Werk

TEI-Header · CMDI · Dublin Core

Ansichten dieser Seite

Voyant Tools ?

Language Resource Switchboard?

Feedback

Sie haben einen Fehler gefunden? Dann können Sie diesen über unsere Qualitätssicherungsplattform DTAQ melden.

Kommentar zur DTA-Ausgabe

Dieses Werk wurde im Rahmen des Moduls DTA-Erweiterungen (DTAE) digitalisiert. Weitere Informationen …

Obrigkeitskritik und Fürstenberatung: Die Oberhofprediger in Braunschweig-Wolfenbüttel 1568-1714: Bereitstellung der Texttranskription und Auszeichnung in XML/TEI. (2013-02-15T13:54:31Z) Bitte beachten Sie, dass die aktuelle Transkription (und Textauszeichnung) mittlerweile nicht mehr dem Stand zum Zeitpunkt der Übernahme entsprechen muss.
Wolfenbütteler Digitale Bibliothek: Bereitstellung der Bilddigitalisate (2013-02-15T13:54:31Z)
Marcus Baumgarten, Frederike Neuber, Frank Wiegand: Konvertierung nach XML gemäß DTA-Basisformat, Tagging der Titelblätter, Korrekturen der Transkription. (2013-02-15T13:54:31Z)

Weitere Informationen:

Anmerkungen zur Transkription:

  • Langes s (ſ) wird als rundes s (s) wiedergegeben.
  • Rundes r (ꝛ) wird als normales r (r) wiedergegeben bzw. in der Kombination ꝛc. als et (etc.) aufgelöst.
  • Die Majuskel J im Frakturdruck wird in der Transkription je nach Lautwert als I bzw. J wiedergegeben.
  • Übergeschriebenes „e“ über „a“, „o“ und „u“ wird als „ä“, „ö“, „ü“ transkribiert.
  • Ligaturen werden aufgelöst.
  • Silbentrennungen über Zeilengrenzen hinweg werden aufgelöst.
  • Silbentrennungen über Seitengrenzen hinweg werden beibehalten.
  • Kolumnentitel, Bogensignaturen und Kustoden werden nicht erfasst.
  • Griechische Schrift wird nicht transkribiert, sondern im XML mit <foreign xml:lang="el"><gap reason="fm"/></foreign> vermerkt.



Ansicht auf Standard zurückstellen

URL zu diesem Werk: https://www.deutschestextarchiv.de/luetkemann_leiden_1654
URL zu dieser Seite: https://www.deutschestextarchiv.de/luetkemann_leiden_1654/80
Zitationshilfe: Lütkemann, Joachim: Der frommen Kinder Gottes Zeitliches Leiden und ewige Herrligkeit ... Braunschweig, 1654, S. . In: Deutsches Textarchiv <https://www.deutschestextarchiv.de/luetkemann_leiden_1654/80>, abgerufen am 26.04.2024.