Anmelden (DTAQ) DWDS     dlexDB     CLARIN-D

Wentzel, Johann Christoph: Aulici Pii Et Felicis Imago. Bautzen, 1713.

Bild:
<< vorherige Seite

quidem cum laude, ut factis ipsius ac conatibus felicitas non minus
quam fama adspirare videretur. Testimonium omni exce ptione
majus perhibent tot ingenia nobilissima, quae sub illo ad omne eru-
ditionis elegantioris pariter ac solidioris genus, felicitate in viden-
da, adoleverunt. Et si haec ipsa deficerent, idem plus satis testa-
rentur Laubanensium preces, si non & lacrymae, quibus fidissimi
sui Hoffmanni discessum remorari, vel plane avertere contendebant.
Adesto itaque grata posteritas, cineribus que Hoffmanni inscribe:
Diu & bene. Ast sola nostra Zittavia literas illas primas sibi repo-
scere videtur, Bene at non diu, scriptura. Bene heic muneri dif-
ficillimo praefuit. In docendo enim nihil eorum omisit, quae ju-
ventuti vel necessaria, vel salutaria esse cognoverat. In perficiendis
laboribus aliis, tam alacrem, tam que impigrum ac indefessum sese
praestitit, ut saepe cibo & somno abstineret, operae suae, cui inten-
tus erat, manum ultimam impositurus. Nemo unquam discipli-
nam adstrictiorem impensius ursit, nemo gravius exercuit Hoff-
manno:
sed nemo etiam faciliori successu, non saltem, quod seve-
ritatem blandissima quadam humanitate condiret, sed quod ani-
madverterent quoque adolescentes, nihil inculcari praeceptis, quod
ipse non exprimeret exemplo. Ut Euphrates ille Plinianus huma-
nitatis, sic Hoffmannus pietatis plenus erat, quam praecipiebat.
Sed quid hoc bene, si non diu? inquis mea Zittavia. Dicam pace
tua: Sat diu, si sat bene! An planetam hunc aut illum propterea prae-
feres soli, quod ille vix aliquot lustris iter suum absolvit, ad quod
metiendum, publico orbis lum ini annus sufficit? Meritis & utili-
tate, non annorum intercapedine metienda est Hoffmanni tui vita.
Quid vero? an nondum credis, Hoffmannum tuum & bene & diu
vixisse? Diu tecum vixit, quia bene, ut recte cum Sproelingio Poe-
ta canamus:

Lilium erat: gratum nobis spirabat odorem
Marcuit ast subito, cur? quia lilium erat.;
Qui

quidem cum laude, ut factis ipſius ac conatibus felicitas non minus
quam fama adſpirare videretur. Teſtimonium omni exce ptione
majus perhibent tot ingenia nobiliſſima, quæ ſub illo ad omne eru-
ditionis elegantioris pariter ac ſolidioris genus, felicitate in viden-
da, adoleverunt. Et ſi hæc ipſa deficerent, idem plus ſatis teſta-
rentur Laubanenſium preces, ſi non & lacrymæ, quibus fidiſſimi
ſui Hoffmanni diſceſſum remorari, vel plane avertere contendebant.
Adeſto itaque grata poſteritas, cineribus que Hoffmanni inſcribe:
Diu & bene. Aſt ſola noſtra Zittavia literas illas primas ſibi repo-
ſcere videtur, Bene at non diu, ſcriptura. Bene heic muneri dif-
ficillimo præfuit. In docendo enim nihil eorum omiſit, quæ ju-
ventuti vel neceſſaria, vel ſalutaria eſſe cognoverat. In perficiendis
laboribus aliis, tam alacrem, tam que impigrum ac indefeſſum ſeſe
præſtitit, ut ſæpe cibo & ſomno abſtineret, operæ ſuæ, cui inten-
tus erat, manum ultimam impoſiturus. Nemo unquam diſcipli-
nam adſtrictiorem impenſius urſit, nemo gravius exercuit Hoff-
manno:
ſed nemo etiam faciliori ſucceſſu, non ſaltem, quod ſeve-
ritatem blandiſſima quadam humanitate condiret, ſed quod ani-
madverterent quoque adoleſcentes, nihil inculcari præceptis, quod
ipſe non exprimeret exemplo. Ut Euphrates ille Plinianus huma-
nitatis, ſic Hoffmannus pietatis plenus erat, quam præcipiebat.
Sed quid hoc bene, ſi non diu? inquis mea Zittavia. Dicam pace
tua: Sat diu, ſi ſat bene! An planetam hunc aut illum propterea præ-
feres ſoli, quod ille vix aliquot luſtris iter ſuum abſolvit, ad quod
metiendum, publico orbis lum ini annus ſufficit? Meritis & utili-
tate, non annorum intercapedine metienda eſt Hoffmanni tui vita.
Quid vero? an nondum credis, Hoffmannum tuum & bene & diu
vixiſſe? Diu tecum vixit, quia bene, ut recte cum Sprœlingio Poë-
ta canamus:

Lilium erat: gratum nobis ſpirabat odorem
Marcuit aſt ſubito, cur? quia lilium erat.;
Qui
<TEI>
  <text>
    <body>
      <div type="fsProgrammaAcademicum" n="1">
        <p>
          <pb facs="#f0005" n="5"/> <hi rendition="#aq">quidem cum laude, ut factis ip&#x017F;ius ac conatibus felicitas non minus<lb/>
quam fama ad&#x017F;pirare videretur. Te&#x017F;timonium omni exce ptione<lb/>
majus perhibent tot ingenia nobili&#x017F;&#x017F;ima, quæ &#x017F;ub illo ad omne eru-<lb/>
ditionis elegantioris pariter ac &#x017F;olidioris genus, felicitate in viden-<lb/>
da, adoleverunt. Et &#x017F;i hæc ip&#x017F;a deficerent, idem plus &#x017F;atis te&#x017F;ta-<lb/>
rentur Laubanen&#x017F;ium preces, &#x017F;i non &amp; lacrymæ, quibus fidi&#x017F;&#x017F;imi<lb/>
&#x017F;ui <hi rendition="#i">Hoffmanni</hi> di&#x017F;ce&#x017F;&#x017F;um remorari, vel plane avertere contendebant.<lb/>
Ade&#x017F;to itaque grata po&#x017F;teritas, cineribus que Hoffmanni in&#x017F;cribe:<lb/><hi rendition="#i">Diu &amp; bene.</hi> A&#x017F;t &#x017F;ola no&#x017F;tra Zittavia literas illas primas &#x017F;ibi repo-<lb/>
&#x017F;cere videtur, <hi rendition="#i">Bene at non diu</hi>, &#x017F;criptura. Bene heic muneri dif-<lb/>
ficillimo præfuit. In docendo enim nihil eorum omi&#x017F;it, quæ ju-<lb/>
ventuti vel nece&#x017F;&#x017F;aria, vel &#x017F;alutaria e&#x017F;&#x017F;e cognoverat. In perficiendis<lb/>
laboribus aliis, tam alacrem, tam que impigrum ac indefe&#x017F;&#x017F;um &#x017F;e&#x017F;e<lb/>
præ&#x017F;titit, ut &#x017F;æpe cibo &amp; &#x017F;omno ab&#x017F;tineret, operæ &#x017F;uæ, cui inten-<lb/>
tus erat, manum ultimam impo&#x017F;iturus. Nemo unquam di&#x017F;cipli-<lb/>
nam ad&#x017F;trictiorem impen&#x017F;ius ur&#x017F;it, nemo gravius exercuit <hi rendition="#i">Hoff-<lb/>
manno:</hi> &#x017F;ed nemo etiam faciliori &#x017F;ucce&#x017F;&#x017F;u, non &#x017F;altem, quod &#x017F;eve-<lb/>
ritatem blandi&#x017F;&#x017F;ima quadam humanitate condiret, &#x017F;ed quod ani-<lb/>
madverterent quoque adole&#x017F;centes, nihil inculcari præceptis, quod<lb/>
ip&#x017F;e non exprimeret exemplo. Ut <hi rendition="#i">Euphrates</hi> ille Plinianus huma-<lb/>
nitatis, &#x017F;ic <hi rendition="#i">Hoffmannus</hi> pietatis plenus erat, quam præcipiebat.<lb/>
Sed quid hoc bene, &#x017F;i non diu? inquis mea Zittavia. Dicam pace<lb/>
tua: <hi rendition="#i">Sat diu, &#x017F;i &#x017F;at bene</hi>! An planetam hunc aut illum propterea præ-<lb/>
feres &#x017F;oli, quod ille vix aliquot lu&#x017F;tris iter &#x017F;uum ab&#x017F;olvit, ad quod<lb/>
metiendum, publico orbis lum ini annus &#x017F;ufficit? Meritis &amp; utili-<lb/>
tate, non annorum intercapedine metienda e&#x017F;t <hi rendition="#i">Hoffmanni</hi> tui vita.<lb/>
Quid vero? an nondum credis, <hi rendition="#i">Hoffmannum</hi> tuum &amp; bene &amp; diu<lb/>
vixi&#x017F;&#x017F;e? Diu tecum vixit, quia bene, ut recte cum <hi rendition="#i">Spr&#x0153;lingio</hi> Poë-<lb/>
ta canamus<hi rendition="#i">:</hi></hi> </p><lb/>
        <cit>
          <quote>
            <lg type="poem">
              <l> <hi rendition="#aq"><hi rendition="#i">Lilium</hi> erat: gratum nobis &#x017F;pirabat odorem</hi> </l><lb/>
              <l> <hi rendition="#aq">Marcuit a&#x017F;t &#x017F;ubito, cur? quia lilium erat.;</hi> </l><lb/>
              <fw place="bottom" type="catch"> <hi rendition="#aq">Qui</hi> </fw><lb/>
            </lg>
          </quote>
        </cit>
      </div>
    </body>
  </text>
</TEI>
[5/0005] quidem cum laude, ut factis ipſius ac conatibus felicitas non minus quam fama adſpirare videretur. Teſtimonium omni exce ptione majus perhibent tot ingenia nobiliſſima, quæ ſub illo ad omne eru- ditionis elegantioris pariter ac ſolidioris genus, felicitate in viden- da, adoleverunt. Et ſi hæc ipſa deficerent, idem plus ſatis teſta- rentur Laubanenſium preces, ſi non & lacrymæ, quibus fidiſſimi ſui Hoffmanni diſceſſum remorari, vel plane avertere contendebant. Adeſto itaque grata poſteritas, cineribus que Hoffmanni inſcribe: Diu & bene. Aſt ſola noſtra Zittavia literas illas primas ſibi repo- ſcere videtur, Bene at non diu, ſcriptura. Bene heic muneri dif- ficillimo præfuit. In docendo enim nihil eorum omiſit, quæ ju- ventuti vel neceſſaria, vel ſalutaria eſſe cognoverat. In perficiendis laboribus aliis, tam alacrem, tam que impigrum ac indefeſſum ſeſe præſtitit, ut ſæpe cibo & ſomno abſtineret, operæ ſuæ, cui inten- tus erat, manum ultimam impoſiturus. Nemo unquam diſcipli- nam adſtrictiorem impenſius urſit, nemo gravius exercuit Hoff- manno: ſed nemo etiam faciliori ſucceſſu, non ſaltem, quod ſeve- ritatem blandiſſima quadam humanitate condiret, ſed quod ani- madverterent quoque adoleſcentes, nihil inculcari præceptis, quod ipſe non exprimeret exemplo. Ut Euphrates ille Plinianus huma- nitatis, ſic Hoffmannus pietatis plenus erat, quam præcipiebat. Sed quid hoc bene, ſi non diu? inquis mea Zittavia. Dicam pace tua: Sat diu, ſi ſat bene! An planetam hunc aut illum propterea præ- feres ſoli, quod ille vix aliquot luſtris iter ſuum abſolvit, ad quod metiendum, publico orbis lum ini annus ſufficit? Meritis & utili- tate, non annorum intercapedine metienda eſt Hoffmanni tui vita. Quid vero? an nondum credis, Hoffmannum tuum & bene & diu vixiſſe? Diu tecum vixit, quia bene, ut recte cum Sprœlingio Poë- ta canamus: Lilium erat: gratum nobis ſpirabat odorem Marcuit aſt ſubito, cur? quia lilium erat.; Qui

Suche im Werk

Hilfe

Informationen zum Werk

Download dieses Werks

XML (TEI P5) · HTML · Text
TCF (text annotation layer)
TCF (tokenisiert, serialisiert, lemmatisiert, normalisiert)
XML (TEI P5 inkl. att.linguistic)

Metadaten zum Werk

TEI-Header · CMDI · Dublin Core

Ansichten dieser Seite

Voyant Tools ?

Language Resource Switchboard?

Feedback

Sie haben einen Fehler gefunden? Dann können Sie diesen über unsere Qualitätssicherungsplattform DTAQ melden.

Kommentar zur DTA-Ausgabe

Dieses Werk wurde im Rahmen des Moduls DTA-Erweiterungen (DTAE) digitalisiert. Weitere Informationen …




Ansicht auf Standard zurückstellen

URL zu diesem Werk: https://www.deutschestextarchiv.de/360150
URL zu dieser Seite: https://www.deutschestextarchiv.de/360150/5
Zitationshilfe: Wentzel, Johann Christoph: Aulici Pii Et Felicis Imago. Bautzen, 1713, S. 5. In: Deutsches Textarchiv <https://www.deutschestextarchiv.de/360150/5>, abgerufen am 28.04.2024.