Anmelden (DTAQ) DWDS     dlexDB     CLARIN-D

Wentzel, Johann Christoph: Aulici Pii Et Felicis Imago. Bautzen, 1713.

Bild:
<< vorherige Seite

cunque in artibus aut lingvis conamina tantum non cum duodecim Herculis fa-
cinoribus compararentur. Praecipue autem in eo se
alethophilon esse, testaba-
tnr, quod veritatis coelestis oracula omnibus humanae sapientiae coloribus lon-
gissime praeferens,
enos illius Salutatis Khreian se mper & ubique gravissimo fer-
vore &
zelo inculcabat, licet forte non pauci extiterint, qui filios suos ad artes
placendi, & irretiendi profanorum animos, perducere maluissent.

Mox illos etiam eliminat Davides, qui gestibus superbis animoque fa-
stuoso & elaeto, Dec hominibusque oneri esse solent.
Vix negabitis, dari Magnates,
qui maximam honoris sui partem in eo ponant, quod aulae ministri vestibus mul-
to auro purpuraque distinctis superbiant. Dario sane, ultimo Persarum tam in
Imperio, quam felicitate, regi, non sussiciebat, duces copiarum ingenti pre-
tiosioris metalli mole, mulorum instar, oneratos esse; Sed ipsa etiam vehicu-
la equorumque freni ac phalerae, iisdem ornamentis fulgebant. Sed cui volupe
est, in aula summi rerum Domini vivere, Principisque sui perfrui gratia, aut
fastum omnem & superbiam caue pejus & anguevitabit, aut eodem defungetur
fato, quo Nobilis ille in Friderici Placidi Saxoniae Electoris, aula. Cum enim
hic blandioribus Principis hortationibus permoveri non posset, ut vestem luxu-
riose nitidam cum simpliciore commutaret, non sine summo terrore audire co-
gebatur; quem pudet, meam in amictu simplicitatem sequi, aulam hanc sine me-
ra relinquat, oportet.
De Imperatoribus Orientis memoriae proditum est, quod
ipsis solenne fuerit, laeva sua vasculum ex auro textili factum, libelloque aemu-
lum, quod cinere impleri jussissent, ubique circumgestare, ut hac ratione fra-
gilitatis suae ac mortalitatis memores, humilitati semper ac ubique studerent.
Certe Hoffmannus noster liber quidam erat, si non omnino vasta aliqua Biblio-
theca, omni divinae humanae que sapientiae apparatu instructa & abundans. Et
quis me adulationis insimulet, si dicam, dotes illas incomparabiles, quibus mens
illius erectissima effulgebat, aureum ipsi conciliasse decus? Quin ex eodem me-
tallo, meliorique, quod Poeta vocat, luto, ficta esse videbatur, singularis
plane & Hoffmanno propria in docendo dexteritas facilitasque! Asttantum abest,
ut divina haec
Kharismata animum ejus inflaverint, ut potius, quoties auto-
rem ipsorum, Deum, cogitabat, humillimo animi affectu coram majestatis coe-
lestis solio sese abjecerit, corollas hasce suas, quasi ad exemplum seniorum il-
lorum Apocalypticorum, numini Sanctissimo offerens, indignitatemque suam
devote ac timide agnoscens. Ex eadem indignitatis suae agnitione multa alia bo-

na
b 3

cunque in artibus aut lingvis conamina tantum non cum duodecim Herculis fa-
cinoribus compararentur. Præcipue autem in eo ſe
ἀληϑόφιλον eſſe, teſtaba-
tnr, quod veritatis cœleſtis oracula omnibus humanæ ſapientiæ coloribus lon-
giſſime præferens,
ἑνὸς illius Salutatis Χρέιαν ſe mper & ubique graviſſimo fer-
vore &
ζήλω inculcabat, licet forte non pauci extiterint, qui filios ſuos ad artes
placendi, & irretiendi profanorum animos, perducere maluiſſent.

Mox illos etiam eliminat Davides, qui geſtibus ſuperbis animoque fa-
ſtuoſo & elæto, Dec hominibusque oneri eſſe ſolent.
Vix negabitis, dari Magnates,
qui maximam honoris ſui partem in eo ponant, quod aulæ miniſtri veſtibus mul-
to auro purpuraque diſtinctis ſuperbiant. Dario ſane, ultimo Perſarum tam in
Imperio, quam felicitate, regi, non ſuſſiciebat, duces copiarum ingenti pre-
tioſioris metalli mole, mulorum inſtar, oneratos eſſe; Sed ipſa etiam vehicu-
la equorumque freni ac phaleræ, iisdem ornamentis fulgebant. Sed cui volupe
eſt, in aula ſummi rerum Domini vivere, Principisque ſui perfrui gratia, aut
faſtum omnem & ſuperbiam caue pejus & anguevitabit, aut eodem defungetur
fato, quo Nobilis ille in Friderici Placidi Saxoniæ Electoris, aula. Cum enim
hic blandioribus Principis hortationibus permoveri non poſſet, ut veſtem luxu-
rioſe nitidam cum ſimpliciore commutaret, non ſine ſummo terrore audire co-
gebatur; quem pudet, meam in amictu ſimplicitatem ſequi, aulam hanc ſine me-
ra relinquat, oportet.
De Imperatoribus Orientis memoriæ proditum eſt, quod
ipſis ſolenne fuerit, læva ſua vaſculum ex auro textili factum, libelloque æmu-
lum, quod cinere impleri juſſiſſent, ubique circumgeſtare, ut hac ratione fra-
gilitatis ſuæ ac mortalitatis memores, humilitati ſemper ac ubique ſtuderent.
Certe Hoffmannus noſter liber quidam erat, ſi non omnino vaſta aliqua Biblio-
theca, omni divinæ humanæ que ſapientiæ apparatu inſtructa & abundans. Et
quis me adulationis inſimulet, ſi dicam, dotes illas incomparabiles, quibus mens
illius erectisſima effulgebat, aureum ipſi conciliaſſe decus? Quin ex eodem me-
tallo, meliorique, quod Poeta vocat, luto, ficta eſſe videbatur, ſingularis
plane & Hoffmanno propria in docendo dexteritas facilitasque! Aſttantum abeſt,
ut divina hæc
Χαρίσματα animum ejus inflaverint, ut potius, quoties auto-
rem ipſorum, Deum, cogitabat, humillimo animi affectu coram majeſtatis cœ-
leſtis ſolio ſeſe abjecerit, corollas hasce ſuas, quaſi ad exemplum ſeniorum il-
lorum Apocalypticorum, numini Sanctiſſimo offerens, indignitatemque ſuam
devote ac timide agnoſcens. Ex eadem indignitatis ſuæ agnitione multa alia bo-

na
b 3
<TEI>
  <text>
    <body>
      <div type="fsOtherPublication" n="1">
        <p><pb facs="#f0013" n="13"/><hi rendition="#aq">cunque in artibus aut lingvis conamina tantum non cum duodecim Herculis fa-<lb/>
cinoribus compararentur. Præcipue autem in eo &#x017F;e</hi> &#x1F00;&#x03BB;&#x03B7;&#x03D1;&#x03CC;&#x03C6;&#x03B9;&#x03BB;&#x03BF;&#x03BD; <hi rendition="#aq">e&#x017F;&#x017F;e, te&#x017F;taba-<lb/>
tnr, quod veritatis c&#x0153;le&#x017F;tis oracula omnibus humanæ &#x017F;apientiæ coloribus lon-<lb/>
gi&#x017F;&#x017F;ime præferens,</hi> &#x1F11;&#x03BD;&#x1F78;&#x03C2; <hi rendition="#aq">illius Salutatis</hi> &#x03A7;&#x03C1;&#x03AD;&#x03B9;&#x03B1;&#x03BD; <hi rendition="#aq">&#x017F;e mper &amp; ubique gravi&#x017F;&#x017F;imo fer-<lb/>
vore &amp;</hi> &#x03B6;&#x03AE;&#x03BB;&#x03C9; <hi rendition="#aq">inculcabat, licet forte non pauci extiterint, qui filios &#x017F;uos ad artes<lb/>
placendi, &amp; irretiendi profanorum animos, perducere malui&#x017F;&#x017F;ent.</hi></p><lb/>
        <p><hi rendition="#aq">Mox illos etiam eliminat Davides, <hi rendition="#i">qui ge&#x017F;tibus &#x017F;uperbis animoque fa-<lb/>
&#x017F;tuo&#x017F;o &amp; elæto, Dec hominibusque oneri e&#x017F;&#x017F;e &#x017F;olent.</hi> Vix negabitis, dari Magnates,<lb/>
qui maximam honoris &#x017F;ui partem in eo ponant, quod aulæ mini&#x017F;tri ve&#x017F;tibus mul-<lb/>
to auro purpuraque di&#x017F;tinctis &#x017F;uperbiant. Dario &#x017F;ane, ultimo Per&#x017F;arum tam in<lb/>
Imperio, quam felicitate, regi, non &#x017F;u&#x017F;&#x017F;iciebat, duces copiarum ingenti pre-<lb/>
tio&#x017F;ioris metalli mole, mulorum in&#x017F;tar, oneratos e&#x017F;&#x017F;e; Sed ip&#x017F;a etiam vehicu-<lb/>
la equorumque freni ac phaleræ, iisdem ornamentis fulgebant. Sed cui volupe<lb/>
e&#x017F;t, in aula &#x017F;ummi rerum Domini vivere, Principisque &#x017F;ui perfrui gratia, aut<lb/>
fa&#x017F;tum omnem &amp; &#x017F;uperbiam caue pejus &amp; anguevitabit, aut eodem defungetur<lb/>
fato, quo Nobilis ille in <hi rendition="#i">Friderici Placidi</hi> Saxoniæ Electoris, aula. Cum enim<lb/>
hic blandioribus Principis hortationibus permoveri non po&#x017F;&#x017F;et, ut ve&#x017F;tem luxu-<lb/>
rio&#x017F;e nitidam cum &#x017F;impliciore commutaret, non &#x017F;ine &#x017F;ummo terrore audire co-<lb/>
gebatur; <hi rendition="#i">quem pudet, meam in amictu &#x017F;implicitatem &#x017F;equi, aulam hanc &#x017F;ine me-<lb/>
ra relinquat, oportet.</hi> De Imperatoribus Orientis memoriæ proditum e&#x017F;t, quod<lb/>
ip&#x017F;is &#x017F;olenne fuerit, læva &#x017F;ua va&#x017F;culum ex auro textili factum, libelloque æmu-<lb/>
lum, quod cinere impleri ju&#x017F;&#x017F;i&#x017F;&#x017F;ent, ubique circumge&#x017F;tare, ut hac ratione fra-<lb/>
gilitatis &#x017F;uæ ac mortalitatis memores, humilitati &#x017F;emper ac ubique &#x017F;tuderent.<lb/>
Certe <hi rendition="#i">Hoffmannus</hi> no&#x017F;ter liber quidam erat, &#x017F;i non omnino va&#x017F;ta aliqua Biblio-<lb/>
theca, omni divinæ humanæ que &#x017F;apientiæ apparatu in&#x017F;tructa &amp; abundans. Et<lb/>
quis me adulationis in&#x017F;imulet, &#x017F;i dicam, dotes illas incomparabiles, quibus mens<lb/>
illius erectis&#x017F;ima effulgebat, aureum ip&#x017F;i concilia&#x017F;&#x017F;e decus? Quin ex eodem me-<lb/>
tallo, meliorique, quod Poeta vocat, luto, ficta e&#x017F;&#x017F;e videbatur, &#x017F;ingularis<lb/>
plane &amp; <hi rendition="#i">Hoffmanno</hi> propria in docendo dexteritas facilitasque! A&#x017F;ttantum abe&#x017F;t,<lb/>
ut divina hæc</hi> &#x03A7;&#x03B1;&#x03C1;&#x03AF;&#x03C3;&#x03BC;&#x03B1;&#x03C4;&#x03B1; <hi rendition="#aq">animum ejus inflaverint, ut potius, quoties auto-<lb/>
rem ip&#x017F;orum, Deum, cogitabat, humillimo animi affectu coram maje&#x017F;tatis c&#x0153;-<lb/>
le&#x017F;tis &#x017F;olio &#x017F;e&#x017F;e abjecerit, corollas hasce &#x017F;uas, qua&#x017F;i ad exemplum &#x017F;eniorum il-<lb/>
lorum Apocalypticorum, numini Sancti&#x017F;&#x017F;imo offerens, indignitatemque &#x017F;uam<lb/>
devote ac timide agno&#x017F;cens. Ex eadem indignitatis &#x017F;uæ agnitione multa alia bo-</hi><lb/>
<fw place="bottom" type="sig"><hi rendition="#aq">b</hi> 3</fw><fw place="bottom" type="catch"><hi rendition="#aq">na</hi></fw><lb/></p>
      </div>
    </body>
  </text>
</TEI>
[13/0013] cunque in artibus aut lingvis conamina tantum non cum duodecim Herculis fa- cinoribus compararentur. Præcipue autem in eo ſe ἀληϑόφιλον eſſe, teſtaba- tnr, quod veritatis cœleſtis oracula omnibus humanæ ſapientiæ coloribus lon- giſſime præferens, ἑνὸς illius Salutatis Χρέιαν ſe mper & ubique graviſſimo fer- vore & ζήλω inculcabat, licet forte non pauci extiterint, qui filios ſuos ad artes placendi, & irretiendi profanorum animos, perducere maluiſſent. Mox illos etiam eliminat Davides, qui geſtibus ſuperbis animoque fa- ſtuoſo & elæto, Dec hominibusque oneri eſſe ſolent. Vix negabitis, dari Magnates, qui maximam honoris ſui partem in eo ponant, quod aulæ miniſtri veſtibus mul- to auro purpuraque diſtinctis ſuperbiant. Dario ſane, ultimo Perſarum tam in Imperio, quam felicitate, regi, non ſuſſiciebat, duces copiarum ingenti pre- tioſioris metalli mole, mulorum inſtar, oneratos eſſe; Sed ipſa etiam vehicu- la equorumque freni ac phaleræ, iisdem ornamentis fulgebant. Sed cui volupe eſt, in aula ſummi rerum Domini vivere, Principisque ſui perfrui gratia, aut faſtum omnem & ſuperbiam caue pejus & anguevitabit, aut eodem defungetur fato, quo Nobilis ille in Friderici Placidi Saxoniæ Electoris, aula. Cum enim hic blandioribus Principis hortationibus permoveri non poſſet, ut veſtem luxu- rioſe nitidam cum ſimpliciore commutaret, non ſine ſummo terrore audire co- gebatur; quem pudet, meam in amictu ſimplicitatem ſequi, aulam hanc ſine me- ra relinquat, oportet. De Imperatoribus Orientis memoriæ proditum eſt, quod ipſis ſolenne fuerit, læva ſua vaſculum ex auro textili factum, libelloque æmu- lum, quod cinere impleri juſſiſſent, ubique circumgeſtare, ut hac ratione fra- gilitatis ſuæ ac mortalitatis memores, humilitati ſemper ac ubique ſtuderent. Certe Hoffmannus noſter liber quidam erat, ſi non omnino vaſta aliqua Biblio- theca, omni divinæ humanæ que ſapientiæ apparatu inſtructa & abundans. Et quis me adulationis inſimulet, ſi dicam, dotes illas incomparabiles, quibus mens illius erectisſima effulgebat, aureum ipſi conciliaſſe decus? Quin ex eodem me- tallo, meliorique, quod Poeta vocat, luto, ficta eſſe videbatur, ſingularis plane & Hoffmanno propria in docendo dexteritas facilitasque! Aſttantum abeſt, ut divina hæc Χαρίσματα animum ejus inflaverint, ut potius, quoties auto- rem ipſorum, Deum, cogitabat, humillimo animi affectu coram majeſtatis cœ- leſtis ſolio ſeſe abjecerit, corollas hasce ſuas, quaſi ad exemplum ſeniorum il- lorum Apocalypticorum, numini Sanctiſſimo offerens, indignitatemque ſuam devote ac timide agnoſcens. Ex eadem indignitatis ſuæ agnitione multa alia bo- na b 3

Suche im Werk

Hilfe

Informationen zum Werk

Download dieses Werks

XML (TEI P5) · HTML · Text
TCF (text annotation layer)
TCF (tokenisiert, serialisiert, lemmatisiert, normalisiert)
XML (TEI P5 inkl. att.linguistic)

Metadaten zum Werk

TEI-Header · CMDI · Dublin Core

Ansichten dieser Seite

Voyant Tools ?

Language Resource Switchboard?

Feedback

Sie haben einen Fehler gefunden? Dann können Sie diesen über unsere Qualitätssicherungsplattform DTAQ melden.

Kommentar zur DTA-Ausgabe

Dieses Werk wurde im Rahmen des Moduls DTA-Erweiterungen (DTAE) digitalisiert. Weitere Informationen …




Ansicht auf Standard zurückstellen

URL zu diesem Werk: https://www.deutschestextarchiv.de/360150
URL zu dieser Seite: https://www.deutschestextarchiv.de/360150/13
Zitationshilfe: Wentzel, Johann Christoph: Aulici Pii Et Felicis Imago. Bautzen, 1713, S. 13. In: Deutsches Textarchiv <https://www.deutschestextarchiv.de/360150/13>, abgerufen am 28.04.2024.